حوزه خدیجه کبری ( سلام الله عليها ) اصفهان

سلمان فارسي از شخصيت هاي بحث انگيز و چند بعدي تاريخ اسلام و ايران است. قاطبه مسلمانان، از شيعه و سني، او را به عنوان يكي از اصحاب بلندمرتبه پيامبر (ص) و علي (ع) مي ستايند. او در منظومه فكري فرق و مذاهب اسلامي جايگاه ويژه اي دارد و سني و امامي و اسماعيلي و زيدي و اهل حق و اصحاب تصوف و فتوت، هريك به فراخور جهان بيني خود، تصويري از او ارائه كرده اند. اين تصوير اگرچه گاه اغراق  آميز يا غير واقعي است، اما همواره با حرمت و تقدس همراه است. در متون ادب فارسي كه آيينه تمام نماي فرهنگ ايراني است، سلمان در هيئت انساني حق جو، عارفي وارسته، زاهدي سجاده نشين، حاكمي عادل و حكيمي فرزانه رخ نموده است. سنايي مي فرمايد:
از اين مشتي رياست جوي رعنا هيچ نگشايد
مسلماني ز سلمان جوي و درد دين ز بودردا

سلمان فارسي، مثل همه شخصيت هاي موثر تاريخي، دشمناني دارد. واقعيت و ماهيت سلمان، همواره كساني را به ستيزه با وي برانگيخته است. در روزگار ما باستان پرستان ايراني، كه از عمق حوادث و وقايع تاريخي بي خبرند، به جاي آن كه علل سقوط ساسانيان را در واقعيات عيني جست وجو كنند، گناه سقوط اين سلسله و غلبه اعراب را يكسره به گردن سلمان مي گذراند و سيل دشنام ها را از طريق نوشته ها و رسانه هاي خودشان به طرف اين فرزند ايران و اسلام سرازير كرده اند!
ناصبي ها و سلفي ها و روشنفكران عرب طرفدار بني اميه، كه روزگار آل اميه و مروان را اوج درخشش اقبال قوم عرب مي دانند، نيز نظر خوشي به سلمان به عنوان يكي از بزرگان شيعه و يكي از اركان فرهنگ ايراني ندارند. سلمان در ميان مستشرقان نيز دشمنان آشكاري دارد، از جمله هرو ویتز و كليمان هوار رسما واقعيت تاريخي او را انكار كرده اند. آقاي ناصر پورپيرار ظاهرا آخرين كسي است كه با تلفيق ديدگاه هاي برخي خاورشناسان و قوميت گرايان عرب به نبرد با اين شخصيت تاريخي كمر بسته است!
ديدگاه پورپيرار، آن گونه كه در كتاب پلي بر گذشته آمده ، اجمالا از اين قرار است: سلمان شخصيتي افسانه اي و اسطوره اي است كه به دست شعوبيه و قوم يهود جعل شده تا حقيقت قرآن و وحي الهي را زير سؤال ببرند و او را آموزگار پيامبر (ص) جلوه بدهند!
پورپيرار در بخش سوم كتاب مزبور با تاكيد بر نقش يهود در عرصه فرهنگ و ادب و سياست ايران در صد سال اخير، نام سلمان را عمدا در كنار نام مزدك مي گذارد و درباره اين دو مي نويسد: “اينك به وظيفه تبعيت از حقيقت و خرد و نيز به قصد انسداد اين راه به ظاهر بازگشوده و هموار كرده يهود كه به نيت ايجاد شكافي وسيع تر در شرق ميانه، در اين گرماگرم نبرد يهود و مسلمانان، به تامل در بنيان باورهاي ديرين پرداخته ام و مقصدم هجوم به دو بت سنگي ايراني است كه يكي را از پيش و ديگري از پس اسلام در راه مسلماني ايرانيان غلطانده اند. دو حكيم و مصلح و خردمند دروغين، مزدك و سلمان كه به سعي قلم هايي، اينك بر تارك تاريخ ايران چون دو ابوالهول نشسته اند، سنجش صحت و يا نادرستي اسناد و شناسنامه معرفي اين دو، راه را براي به آزمايش طلبيدن ديگر عناصر پرآوازه اين گونه افسانه ها باز مي كند ."(ص 129).
فارغ از انشاي گسيخته و درهم اين عبارت، گستاخي نويسنده در كاربرد تعبيرات زننده اي چون “بت سنگي” و “ابوالهول” در مورد يك شخصيت مقدس اسلامي تاسف برانگيز است! پورپيرار اين مضامين را در بخش هاي ديگر از كتاب خويش نيز آورده است. او سلمان را “افسانه اي دروغين” (ص 142) و “از زمره غول پيكران پوشالين ديرينه سال” (ص 143) مي پندارد كه” افسانه ها و يادمانده هايشان چندان درهم و آشفته است كه از مجموعه آن ها بسيار بيش از شيرين كاري هاي ملانصرالدين به خواننده حس تمسخر شادمانه دست مي دهد.” (ص 143) و از اين دست تعبيرات كه نقل آنها در محضر خوانندگان گرامي شايسته نمي نمايد.
شگفتا كسي كه هيولايي چون صدام حسين را در نوشته هاي وبلاگ خويش مي ستايد و القابي چون سردار اسلام و مبارز خستگي ناپذير و شير اسير را به پاي جانوري مثل ديكتاتور بغداد مي ريزد، سلمان فارسي، اين چهره معصوم و دوست داشتني به باور همه مسلمانان، از آغاز تا كنون را ابوالهول و بت سنگي مي خواند و به خيال خود او را مورد هجوم قرار مي دهد!