حوزه خدیجه کبری ( سلام الله عليها ) اصفهان

آن خداوندی که انسان و جهان را آفرید و میان ذرات این عالم نظم و ترتیب و آثار گوناگون برقرار کرده است ، میان سعادت و کمال انسان و ازدواج نیز ارتباطی تنگاتنگ قرار داده است. علیرغم سلیقه و افکار ساده ی برخی کوته فکران ، ازدواج یک اقدام حیوانی و یاکم اهمیت نیست ، اصولاً چگونه می تواند یک فرد عاقل با، اهمیت و ارزش ازدواج این گونه برخورد کند ، وقتی این همه ارزش های بلند و آثار مهم را از آن می بیند و سخنان دانشمندان را می شنود که حتی در عصر ما که دوران بی بندوباری جنسی است ، ازدواج را حقیقتی ارزشمند معرفی می کنند ؛ تا چه رسد به یک مسلمان آگاه ، که آیات قرآنی و روایات اسلامی را در پیش روی دارد و روش پیامبران و پیشوایان معصوم (علیهم السلام) و علماء و اولیاء دین را می داند ، که همگی بر اهمیت ازدواج اتفاق نظر دارند و در عمل به این کار اقدام نموده اند.

آری ازدواج یک نیاز حیاتی است که باید در موقع مناسب ، به آن پاسخ مثبت داد. دختر و پسر، زن و مرد با انجام آن یکی از پیچیده ترین اسرار عالم هستی را انجام می دهند. پیچیده و مرموز از آن جهت که حتی خود دختر و پسر هم نمی دانند با ازدواج چه می کنند و چه آثار ارزشمندی بر روح و جسم آن ها و سپس بر اجتماع وارد می شود.

آن ها گمان می کنند ازدواج فقط برای ارضای غریزه ی جنسی است تا شهوتشان آرام گیرد غافل از اینکه هیجان جنسی که از دوران بلوغ به بعد پیدا می شود و شدت می گیرد بهانه است که خداوند حکیم در وجود این دو قرار داده تا اهداف عالیه خلقت انسان را با آن پیاده کند.

در حقیقت ازدواج ، یک اشتراک و همکاری میان پسر و دختر است برای ایجاد کانون گرم خانواده که با این صفا و صمیمیت ، روح آن ها آرام ، استعدادهای نهفته ی آن ها شکوفا ، به حقایق زندگی نزدیک تر و برای پیمودن سعادت حقیقی مهیا می گردند. جامعه هم که متشکل از همین آحاد است ، با آمادگی و آرامش افراد، موفق خواهد بود.[1]