حوزه خدیجه کبری ( سلام الله عليها ) اصفهان

زمانيکه پيامبر خدا (ص) حضرت فاطمه (س) را به اميرالمومنين(ع) تزويج کردند و مهريه ايشان را درهمی که از فروش زره امام علی(ع) به دست آمده بود قرار دادند، حضرت زهرا به پدر خود عرض کردند می خواهم مهريه خود را ببخشم و در مقابل آن از خداوند بخشش امت شما را درخواست کنم ، در اين هنگام جبرئيل نازل شد و با خود پارچه ای از حرير آورد که در آن نوشته شده بود « خداوند مهريه فاطمه (س)را شفاعت گنهکاران امت خود قرار داد و حضرت زهرا (س) هنگام احتضار وصيت نمودند که آن پـارچه را روی سينه شان در زير کفن بگذارند ، و فرمودند : روز قيامت آن را به دست می گيرم واز امت پدرم شفاعت می کنم .[1] (احقاق الحق ، ج10 ، ص367)

آری آن حضرت از لذتها و امکانات دنيا چشم پوشيد و در ازای آن رهايی امت پدر خود را از خدا طلب کرد و در واپسين لحظات عمر خود در انديشه سرنوشت مردم بود و برای آنان از خدا آمرزش خواست کسيکه اميد شفاعت دارد ، مسئوليتش سنگين تر است و چون خود را به محبوب نسبت می‎دهد بايد خود را به صفات و کمالات آنان زينت دهد و از گناهان اجتناب نمايد و تا می‎تواند خود را از نقص به کمال و از ضعف به قدرت برساند ، زيرا همچنان که اعمال انسان در رستاخيز تجسم پيدا می کند دوستيها و دشمنيها نيز تمثيل يافته و صورت عينی پيدا می کند و آن کس که در دنيا برای خود رهبر و پيشوا انتخاب کرده ودنبال او حرکت کرده، در قيامت به وسيله همان رهبر به مقصد نور يا نار رهنمـون می شود اين رابطه در رستاخيز عينيت پيدا می‎کند ، قرآن می فرمايد « يَومَ نَدعوا کُلُ اُناسٍ باِمامِهِم » [2]

« روزی که هر مأمومی را باپيشوايش فرا می‎خوانيم »

پس می توان گفت شفاعت ثمره اطاعت و پيروی از رهبر است و هر اندازه که رهبر در هدايت پيروان خود به سوی کمال قويتر باشد به همان اندازه شعاع شفاعتش گسترده تر است، بنابراين اگر رسول اکرم(ص) بزرگترين شفيع است، به دليل اينکه شعاع هدايت
او جهانی است ، اگر امام حسين شفيع است به پاس ايثار و از خود گذشتگی در راه دين است . [3]