سخنان مقام معظم رهبري با موضوع انتخابات
انتخابات هم حق است و هم تكليف
من عرض كنم طرّاحان و كمين گرفتگانى كه منتظرند از ملت ايران نشانه‌اى بروز كند كه آنها اميدوار شوند مردم با انقلاب ميانه‌اى ندارند و از انقلاب جدا شده‌اند - كه واقعاً كمين هم گرفته‌اند - دچار تناقضند! از يك طرف بعضى از اظهارات و بعضى از تيترهاى روزنامه‌ها را نگاه مى‌كنند، كه نشانه‌ى اين است كه همه‌ى معنويّات در اين كشور از بين رفته است؛ ديگر از انقلاب و از امام خبرى نيست و همه چيز به‌دست فراموشى سپرده شده است؛ اينها خوشحال مى‌شوند و خيال مى‌كنند كه همين‌طور است؛ اما بعد نوبت حضور مردم كه مى‌رسد - مثل روز بيست و دوم بهمن - ناگهان با سيل عظيم مردمى، با شعار اسلام، با شعار انقلاب، با ياد امام، با بزرگداشت خاطره‌هاى پُرشكوه گذشته مواجه مى‌شوند! اينها دچار تناقضند و نمى‌دانند كه چه كنند؛ لذا در طرّاحيهايشان دائماً در حال رفت و برگشت و تردّدند!
ملت ايران توانسته است با قدرت خود، دشمن خود را گيج كند. به اظهاراتشان نگاه نكنيد؛ اظهاراتى كه گاهى از روى اقتدار حرفى مى‌زنند كه ممكن است بعضيها را مرعوب كند. حقيقت قضيه غير از اين است. ملت زنده است؛ ملت مؤمن است؛ دلها با اسلام است؛ دلها با امام است. تا امروز هيچ قدرتى نتوانسته است دلهاى مردم را از محبّت امام و ياد امام و تعظيم و تجليل شهدا، شهادت و ارزشهاى انقلاب خالى كند. انتخابات هم همين‌طور است. من لازم مى‌دانم به اين مناسبت، راجع به انتخابات، دو، سه جمله‌اى عرض كنم:
انتخابات، فقط يك پديده‌ى سياسى نيست. انتخابات، مظهر حضور مردم، مظهر احقاق حق و مظهر توانايى و اقتدار ملى براى يك كشور است. امروز در دنيا - چه در كشور ما و چه در هر جاى ديگر - روى اين حساب مى‌شود كه چند درصد از كسانى كه مى‌توانستند رأى بدهند، در يك انتخابات شركت كردند و رأى دادند. از نظر مردم دنيا و تحليلگران و سياستگذاران عالم، آن نظامى مستحكم است كه تعداد بيشترى از مردمش در هنگام انتخابات پاى صندوقها بيايند و رأى بدهند. اين نشانه‌ى استحكام يك نظام است؛ كه بحمداللَّه ما اين را در انتخاباتهاى گوناگونى كه در اين سالهاى متوالى داشته‌ايم، هميشه نشان داده‌ايم و مردم حضور قوى‌اى داشته‌اند. هم حق و هم تكليف مردم است كه بيايند و سرنوشت كشورشان را به‌دست خودشان معيّن كنند؛ زيرا كه كشور متعلّق به مردم است. مردم بايد بيايند و با انتخاب صحيح و آزادانه، قانونگذارانشان را در قوّه‌ى مقنّنه معيّن كنند؛ مجريان خودشان را با ترتيبى كه در قانون معيّن شده است، معيّن كنند.
اين حقّ مردم است و متعلّق به آنهاست؛ اما تكليف هم هست. اين‌طور نيست كه يكى بگويد من نمى‌خواهم از اين حقّم استفاده كنم؛ نه، سرنوشت نظام بسته‌ى به احقاق و استنقاذ اين حقّ است؛ اين تكليف است؛ بايد همه شركت كنند. نظام جمهورى اسلامى توانسته است اين حق را در اختيار مردم بگذارد؛
اما در گذشته ما اين حق را نداشتيم. در نظامهاى گذشته، مردم از استفاده از چنين حقّى محروم بودند. نظام جمهورى اسلامى اين حق را داده است؛ بايد مردم بروند و استنقاذ كنند. گاهى يك رأى هم مؤثّر است؛ هيچكس نگويد رأى منِ تنها چه تأثيرى دارد. گاهى يك رأى يا چند رأى، در سرنوشت يك كشور اثر مى‌گذارد. شما مى‌توانيد با رأى دادن خودتان، شخص مؤمنِ صالح را به مجلس بفرستيد. آن كسى كه به مجلس رفت،
منبع : سايت مقام معظم رهبري
yle="background-color: #c0c0c0;">در هنگامه‌ى حسّاس - آن‌جايى كه رأى يك نماينده مى‌تواند سرنوشت كشور يا يك قشر، يا سرنوشت اقتصاد را معيّن كند - رأى او كارساز خواهد بود. لذا هيچ وقت كسى نگويد كه رأى من چه تأثيرى دارد. مهم اين است كه در روز انتخابات، ان‌شاءاللَّه همه‌ى مردم - زن و مرد، پير و جوان و هركس كه از لحاظ قانونى مى‌تواند رأى بدهد - بروند و رأى بدهند و انتخابات را پُرشور و پُررونق كنند. هركس كه به نظام اسلامى علاقه دارد، در اين انتخابات شركت خواهد كرد. هركس كه به سربلندى نظام جمهورى اسلامى علاقه‌اى دارد، در اين انتخابات شركت خواهد كرد. پيش‌بينى من اين است: آن‌چنان كه ما از اين ملت بزرگ و آگاه و هوشمند تاكنون حضور در همه‌ى صحنه‌ها را ديده‌ايم، ان‌شاءاللَّه در اين انتخابات هم پُرشور و با علاقه شركت مى‌كند و حضور خودش را اعلام خواهد كرد و در واقع طرفدارى‌اش را از اسلام و نظام اسلامى نشان خواهد داد.
نكته‌ى دوم اين است كه انتخابات بايد در فضاى آرام و با صفا انجام گيرد و دور از تشنّج و درگيرى و فضاى نفرت باشد. بديهى است كه در همه جا نامزدهاى گوناگونى با آراء و عقايد و سلايق مختلفى هستند و مردم هم نگاه مى‌كنند و ان‌شاءاللَّه با شناسايى و با تدبّر انتخاب مى‌كنند و رأى خواهند داد. اين كار بايد در فضاى آرام انجام گيرد. اين افتخار ماست. ما چند روز قبل از اين، بيست و يكمين سالگرد انقلاب را جشن گرفتيم و چند روز بعد نيز بيست و يكمين انتخابات را در كشورمان برگزار خواهيم كرد. اين چيزِ كمى نيست؛ چيزِ خيلى مهمى است. حال، ديگران بنشينند و براى ملت ما غصّه بخورند كه اين كشور بايد به طرف دمكراسى برود! دمكراسى چيست؟ اگر منظور از دمكراسى، همين حضور و دخالت و شركت و انتخاب مردم است، بفرماييد؛ كجاى دنيا چنين چيزى را سراغ داريد؟! آن كسانى كه با پول و قدرت سياسى امريكاييها سالها بر اين مملكت حكومت كردند و همه چيزِ اين مملكت را به باد دادند، آيا يك بار توفيق يافتند كه چنين انتخاباتى را در سرتاسر اين كشور به‌وجود آورند؟! بيست و يك انتخابات، در بيست و يك سال؛ اين شوخى است؟! در تمام اين آزمايشهاى بيست‌ويك‌گانه، فضاى اين كشور تا امروز اين‌طور بوده است؛ فضاى آرام، فضاى صميمى. البته بعضيها تبليغ مى‌كنند و حرف مى‌زنند. فضاى خشونت سياسى و تشنّج سياسى و نفرت، به حال انتخابات مضرّ است. يك عدّه را از عرصه‌ى حضور در انتخابات بيزار مى‌كند؛ يك عدّه را دچار ترديد مى‌نمايد، دلها را مى‌ميراند و اميدها را مى‌كاهد. من مى‌بينم متأسفانه بعضيها با اظهارات خود در برخى از اين نوشتجاتى كه منتشر مى‌شود، سعى مى‌كنند فضاى نفرت را بر جامعه حاكم كنند. اين يكى به جناح چپ بد مى‌گويد، آن يكى به جناح راست بد مى‌گويد؛ اينها كجا مى‌روند؟! كجا مى‌رويد و چه مى‌خواهيد؟! چيست اين تعبيراتى كه ساخته‌اند و غالباً هم اينها را دشمن در دهانشان گذاشته و پرتاب كرده و يك عدّه آدم غافل - حالا نمى‌گوييم مغرض؛ اما بعضيشان هم قطعاً مغرضند - همينها را گرفته‌اند و مرتّب لب مى‌جنبانند و اين حرفها را تكرار مى‌كنند؟! چپ و راست چيست؟! اين ملت، ملت مسلمان و مؤمن و يكپارچه‌اى است. آحاد اين ملت، با هم اين انقلاب را به‌وجود آوردند؛ با هم بيست و يك سال اين نظام را حفظ كردند؛ با هم يك خطر بزرگ را در طول هشت سال جنگى كه بر ما تحميل شده بود، دفع كردند. بنابراين ملت باهمند؛ اين ديواركشيها چيست؟! يك عدّه با نامى در گوشه‌اى، يك عدّه با نامى ديگر در گوشه‌ى ديگرى، همين‌طور مردم را تكّه تكّه مى‌كنند. البته مردم هم نشان داده‌اند كه به اين حرفها اعتنايى ندارند؛ اين هم معلوم است. مردم راه خودشان را مى‌روند، كار خودشان را مى‌كنند؛ حالا هم آنها بروند و كار خودشان را بكنند.
بايد فضا، فضاى آرامى باشد. بعضيها با اصرار بر اين‌كه قرار است خشونت و تشنّج شود، ذهنها را دچار تشنّج مى‌كنند؛ نه، مردم چنين قرارى ندارند. من عرض مى‌كنم، اين دو، سه روزى كه از حالا تا پايان رأى‌گيرى باقى مانده است - كه شايد بعد به مرحله‌ى دوم هم كشيده شود - در تمام مدّت، مردم عزيز ما و بخصوص جوانان، احساساتشان را كنترل و با عقلشان كار كنند؛ با دو چشمِ باز نگاه كنند و انتخاب نمايند. البته سلايق هم زياد است؛ همه گونه سليقه وجود دارد؛ تا به‌حال هم همين‌طور بوده است. هركسى طبق سليقه‌ى خود عمل كند؛ منتها همه توجّه كنند كه اين انتخابى كه ما مى‌كنيم، يك جا مى‌بايست جواب آن را بدهيم. اين‌طور نيست كه بگوييم حالا ما يا اصلاً انتخاب نمى‌كنيم، يا انتخاب مى‌كنيم و كسى چه مى‌فهمد! بله؛ مردم نمى‌فهمند كه ما چه انتخاب كرديم؛ اما خداى متعال كه تشخيص مى‌دهد. ما بايد جواب او را بدهيم. ما بايد محاسبه كنيم، تحقيق كنيم، بررسى كنيم و معيارها را ملاحظه نماييم، تا بتوانيم به خداوند پاسخ دهيم. اگر انسان نمى‌تواند، از اشخاصى كه مورد اعتماد هستند، از كسانى كه انسان مى‌تواند در مسائل مهم - در مسائلى كه بايد به خدا جواب داد - به آنها اعتماد كند، استفسار نمايد؛ اشكالى هم ندارد. بنابراين، بايد فضا را، فضاى آرامى قرار دهند و همه مراقب باشند. من به اين كسانى كه همين‌طور يك گوشه نشسته‌اند و فضا را با تشنّج سياسى و با پُر كردن از موهومات و شايعات، خراب مى‌كنند، نصيحت مى‌كنم كه دست از جان مردم بردارند؛ بگذارند مردم كار خودشان را بكنند. نتيجه‌ى انتخابات هم هرچه بشود، همه قبول دارند. كسى از آحاد مردم و از مسؤولان كشور نخواهد گفت چرا نتيجه‌ى انتخابات اين شد، يا اين نشد؛ نه، آن آراءِ مردم است. بحمداللَّه در اين كشور قانونْ محكم است و معيارِ واضحِ قانون در مقابل چشم همه هست.