حوزه خدیجه کبری ( سلام الله عليها ) اصفهان

خالي از لطف نيست كه ريا را در كلام امام راحل حضرت آيت الله خميني (ره) نيز بيان كنيم كه ايشان مي فرمايند :

« ريا عبارت از نشان دادن و وانمود كردن چيزي از اعمال حسنه يا خصال پسنديده يا عقايد حقه است به مردم براي منزلت پيدا كردن در قلوب آنها و اشتها پيدا كردن نزد آنها به خوبي و صحت و امانت و ديانت بدون قصد صحيح الهي . »

ريا در نظر ايشان اختصاص به عمل عبادتي نداشته ، و در نظر امام (ره) عموميت دارد .[1]
غزالي هم در باب مهلكات كيمياي سعادت ، براساس آيات و روايات دربارة ريا ،  مي گويد : بدان كه ريا كردن و طاعتهاي حق تعالي ، از گناهان بزرگ است و به شرك نزديك
است و هيچ بيماري بر دل تقوا پيشگان غالب تر از اين نيست كه هنگامي كه عبادت كنند ،
مي خواهند كه ديگران از آن آگاهي داشته باشند و آنان را پارسا قلمداد كنند و چون هدف از اين عبادت ديگران بوده است ، اين عبادت نيست بلكه پرستيدن خلق است نه خالق . و اگر پرستيدن خلق مقصود بوده است پس ديگري را با خداوند متعال شريك كرده است .

 رياكاري ، نفاق است و منشاء رواني نفاق ، احساس حقارت باطني و خواري دروني
مي باشد . افراد منافق در گفتار و رفتارشان دروغ مي گويند و خود را غير از آنچه هستند جلوه
مي دهند ، به همين دليل از اين راه تا اندازه اي كمبود خود را جبران مي نمايند و از ناراحتي و رنج روحي خويش مي كاهند . [2]

ريا ، از جمله بيماريهاي رواني و گناهان قلبي است كه توبه و پاك كردن آلودگي دل از آن واجب است و تا قلب انسان از اين بيماري مهلك پاك نشود در دارالسلام ( بهشت ) راهي ندارد پس بايد معناي ريا و حقيقت آن و راه درمان آن را بداند و آگاه شود .

نوشته: الهام طاهری

هر گفتار و كرداري كه از ديگران شنيده يا ديده مي شود بر دو قسم است :

1- خوبي يا بدي آن گفتار و كردار و درستي يا نادرستي نيت صاحب آن كار آشكار و يقيني باشد ، به طوري كه احتمال خلاف داده نشود ؛ مانند اينكه انسان به چشم خود ببيند ديگري را كه شيشه شرابي كه يقين دارد شرابست و با اختيارش آن را مي آشامد يا اينكه با ديگري از ظهر تا غروب باشد و او را از خواندن نماز يادآوري كند و نخواند و به طور كلي هرگاه زشتي گفتار و يا كردار و بدي نيت شخص آشكار شد و احتمال صحت اصلاً داده نشد، پس اگر دردل بدي آن شخص را جاي بدهد و به آن معتقد شود جايز و صحيح است .

2- گفتار يا كردار ديگري يا خوبي و زشتي آن يا خوبي و بدي نيتش هيچكدام يقيني نباشد و هر يك از خوبي و بدي احتمال داده شود ؛ مانند اينكه جماعتي بگويند فلاني فلان كار ناروا را كرده احتمال دارد درست گفته باشند چنانچه ممكن است اشتباه كرده باشند ، يا از شخص مغرضي اين خبر را شنيده باشند و باور كرده و خبر دهند و به طور كلي هر گفتار و كرداري كه از مسلماني ديده يا شنيده مي شود و احتمال درستي آن داده مي شود حمل كردن آن بر فساد و معتقد شدن به آن حرام است . و نيز مانند اينكه عبادتي مانند نماز ، روزه ، حج و انفاق ، از مسلماني ببيند و احتمال دهد كه از روي ريا و خودنمايي بوده ، چنانچه احتمال دهد كه از روي اخلاص وبه غرض خدائي به جا آورده است،پس اگر احتمال دوم را رها كند و به همان احتمال نخستين معتقد شود به مسلماني بدبين شده و آن حرام است. [1]

نوشته : زهره السادات حسيني

شک نیست که همه خواهان نیک بختی و سعادت هستند و راه رسیدن به این هدف بزرگ تزکیه نفس و کسب مکــارم و فضایل اخلاقی و دوری از رذایل و آفات اخلاقی و رسیدن به اخلاق عبادی است .

خداوند در قرآن کریم فرموده اند :

ادامه »

لازمه ی انجام صحیح اعمال و حفاظت از آنها شناخت جنبه های منفی ( مبطلات ) و دوری از آنهاست.

انسان بطور فطری خواسته هایی دارد که باید ارضاء شود و اگر طریقه ی ارضاء و مصادیق آنها را بداند به گمراهی و افراط و تفریط دچار نخواهد شد . از جمله مصداق واقعی این خواسته ها ، غریزه جنسی و علت وجود آن در انسان است که اگر فرد علت آن را نداند ، آن را وسیله ی تأمین هوی و هوس خود قرار داده و تمام نیروی خود را صرف مسائل جنسی می کند و یا اگر موارد کاربرد قوه ی غضب را که وسیله ی دفاع انسان است نداند ، آن را وسیله ی دفاع از هوی و هوس خود قرار می دهد و عزت نفس که همان حس شخصیت طلبی است به صورت تکبر در می آید . بنابراین منحرف شدن این قوا و خواسته ها از مسیر اعتدال برای انسان ، موجب تزلزل و حتی بطلان ایمان خواهد شد.

ادامه »

« قال الله عزّوجّل انا خير شريك من اشرك معي غيري ني عمل عمله لم اقبله الاّ ما كان لي خالصاً . »[1]

خداوند متعال در مورد ريا و كسي كه در اعمالش ريا مي كند مي فرمايد :

« من بهترين شريكم . كسي كه در عمل خود ، ديگري را با من شريك سازد و من به غير از آنچه خالص براي من باشد چيزي را قبول نمي كنم . »

در توضيح اين مطلب آمده است كه ؛ اگر كسي هنگام تقسيم شيء مورد شراكت ، به سهم خود قانع باشد ، شريك خوبي است و اگر كمتر از سهم خود را بخواهد و بيشتر آن را به شريك خود واگذار كند ، بيشتر مورد رضايت واقع مي شود ، و به عنوان شريك خيلي خوبي مورد ستايش قرار مي گيرد ، حال اگر همة سهم خود را به شريكش واگذارد ، مي توان او را بهترين شريك دانست . اگر كسي كاري را انجام دهد كه مقداري از آن براي خدا و مقداري براي غير خدا باشد ؛ خداوند همة سهم خود را به آن شريك واگذار مي نمايد. روشن است كه شخص عمل كننده ، در روز رستاخيز هم براي گرفتن پاداش بايد به همان شريك مراجعه كند و معلوم است كه در آن روز، كسي جز خدا را توان پاداش دادن نيست .

نوشته : الهام طاهری