حوزه خدیجه کبری ( سلام الله عليها ) اصفهان

1- خودپسندی منشأ کبر ، یعنی خودبزرگ بینی است و اصولاً کبر بدون خودبینی امکـان تحقق ندارد هم چنین « کبر » نیز منشأ بسیاری از رذایل اخلاقی دیگر خواهد بود .

2- فرد خودپسند در مراحل بالای خودبینی ، برای خود در نزد خداوند ، مکان و منزلتی قائل است و در نتیجه خود را در نوعی امنیت و مصونیت می بیند . از این رو درصدد وارسی اعمال خویش را ضایع می کند .

 4- شخص خودپسند چون نوعی مطالبات از خداوند برای خود انتظار دارد ، سپاس و قدرشناسی را وظیفه ی خود نمی داند و نسبت به نعمت های الهی ناسپاس و قدرنشناس خواهد بود .

5- شخص خودبین ، چـون از وضعیت خودراضی و خشنــود است ، احساس ضعف و نیازی نمی کند ، در نتیجه هرگز خود را محتاج به پرستش و مشورت نمی داند .

 6- خودپسند چون کاستی و خدشه ای در خود نمی بیند ، در هر فرصتی زبان به ستایش خویش می گشاید و از هر آن چه مربوط به او است به نیکی یاد می کند ، درحالی که زیبنده ی آدمی آن است که خود را از نقایص ، عیوب ، گناهان و خطاها تبرئه نکند ، و همواره از جرم و گناه خویش به درگاه الهی عذر آورد . قرآن کریم در مذمت خودستایی می فرماید :

«… فَلا تُزَکُّوا أَنْفُسَکُمْ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اتَّقى [1] » « پس خودتان را پاک مشماريد. او به [حال] کسى که پرهيزگارى نموده داناتر است. »

7- خودپسند چون کاستی و خدشه ای در خود نمی بیند ، خود را بی نیاز از نصیحت و خیرخواهی دیگران دانسته و توجهی به نصایح آنان نمی کند .[2]

نوشته :  نسیم کوزه دانی