ازدواج ایجاد محیطی خصوصی برای آرامش و آسایش
در دنیای پر از آشوب و تلاطم ، در جهان پر از عصیان و طغیان ، در محیط پر از تصادم و برخورد ، آدمی نیازمند به کانونی پر از آرامش و سکون است تا در آن قوای از دست رفته ی خود را بازیابد و آماده تلاش و فعالیت مجدد گردد.
یکی از نیازهای طبیعی انسان ، انس و مودت و الفت است. انسان به انسان دیگری نیاز دارد که امین ، یار و یاور ، غمخوار ، مهربان و دلسوز او باشد تا با او انس بگیرد ، درد دل کند ، رازهایش را در میان بگذارد و بدین وسیله آسودگی و آرامش خاطر پیدا کند. آدمی به دوستی صمیمی و مطمئن نیاز دارد که مودت های خالصانه اش را نثار او کند و او هم از ابراز محبت نسبت به وی دریغ نورزد.
نیاز به انس و آرامش از همان ابتدای خلقت انسان ، در وجود او قرار دارد. در دوران کودکی از طریق والدین ارضا می شود اما در دوران جوانی ، جوان در وجود خود نیاز جدیدی را احساس می کند. نیاز به دلی پاک و عشقی خالص. در دخترها ، پسری که مرا دوست داشته باشد و در پسرها ، دختری که من او را دوست داشته باشم و هر دو در پی گمشده ی خود تلاش می کنند و بدون آن ، احساس بی کسی و غربت می نمایند. این نیاز روحی و روانی را با غذا ، لباس ، ثروت و… نمی توان اشباع کرد.
وقتی وجودِ جوان آرام می شود که خود را در کانون گرم خانواده ، در کنار همسر ببیند.[1]
[1]- امیرملک محمودی،
DefSemiHidden="true” DefQFormat="false” DefPriority="99″
LatentStyleCount="267″>
امیرملک محمودی ، راهنمای ازدواج ، موسسه انتشارات مشهور ، چاپ چهارم ، ص 27
