اسراف يك گناه بزرگ
برخي از روايات، با صراحت كامل، اسراف و تبذير را از گناهان بزرگ معرفي نموده‌اند[1] همانند روايتي كه فضل بن شاذان از امام رضا (ع) نقل مي‌كند:
«حضرت نامه‌اي را به مأمون مي‌نويسد و ضمن بيان نمودن مسائل مهمي از شريعت اسلام به شمردن 33 مورد از گناهان بزرگ مي‌پردازد، از جمله آنان را اسراف و تبذير نام مي‌برد.»[2]
پرهيز از اسراف در زمينة اقتصادي،سرمايه‌هاي فرد و جامعه را از تلف شدن نگاه داشته، دوام حيات مادّي انسان را در هنگام مواجهه با مشكلات زندگي بيمه خواهد كرد و بُعد اخلاقي مبارزه با اسراف وجامعه را قادر مي‌سازد تا به اساسي‌ترين مسئوليت انساني و اخلاقي خودكه كمك به مستمندان و همدردي با آنهاست بپردازد. دوري از اسراف كه خيمة زندگي را بر پايه محكم اعتدال نگه مي‌دارد و جامعه را از جرمهايي از قبيل دزدي و رشوه… محافظت مي‌نمايد. ميانه‌روي و اعتدال در بُعد سياسي؛ مبارزه‌اي كارآمد با استعمار است. چرا كه استعمار درصدد تحميل زندگي آغشته به اسراف و تبذير در ممالك تحت سلطه خود مي‌باشد.
و بالاخره انسان با پرهيز از اسراف شرافت انساني را به بالاترين وظيفه خود در برابر خداوند كه شكرگزاري و احترام به نعمتهاي بي‌پايان او است لباس عمل پوشاند.[3]