حوزه خدیجه کبری ( سلام الله عليها ) اصفهان

یکی از مطالب قابل توجه در سوره مبارکه کهف ، اتصال دو زمان به یکدیگر است ، آنچنان که گویی دیشب خوابیده اند و صبح بیدار شده اند . 300 سال بر اصحاب کهف برابر نصف روز گذشته  است آن هم به عادت خواب که بعد از بیدار شدن ، ساعت به آنها نشان می دهد که 5 ساعت خوابیده اند ، پس گذر زمان را درک نمی کنند .
خداوند متعال در این داستان ارتباط انسان را با قیامت نشان می دهد . انسان ها خیال می کنند که قیامت خیلی دور است . می گویند شاید میلیون ها سال طول بکشد . خداوند می فرماید :
فاصله شما تا قیامت همین مدت عمر است ، وقتی که مُردید ساعت دیگر بیدار می شوید ، ساعت مرگ شما به ساعت قیامت متصل می شود .
 مردگان وقتی که در قیامت زنده شدند همان بستر و حال احتضار یادشان است . خیال می کنند روی تخت بیمارستان هستند . از  منظره کفن و قبرستانی که در زمان حیات دیده اند ، ملتفت می شوند که مرده اند و حالا زنده شده اند .
خداوند سبحان می فرماید :
« کَأنّهُم یَومَ یُبعَثونَ لَم یَلبَثُوا إلّا عَشَیَّهً أو ضُحیهَا » ، وقتی  که زنده شدند این طور به نظرشان می آید که شبی یا نصف روزی بیشتر در خواب مرگ نبوده اند ، همان طور که اصحاب کهف فکر کردند نصف روزی خوابیده اند و عُزیر پیغمبر  بعد از بیدار شدن خیال کرد نصف روزی در خواب مرگ بوده است . مردگان هم که در قیامت زنده شوند این طور فکر می کنند که نصف روز خوابیده اند یعنی فاصله هر انسانی تا قیامت همین مدت عمر است با اینکه قیامت در یک زمان برای همه مردم ظاهر می شود هر کسی که می میرد فوری به قیامت متصل می شود و این مدت خواب و مرگ در قبرستان ساقط می گردد .
در روایت آمده است که :   « مَن مَاتَ قامَت قِیامَتَه »
هر کس می میرد ، قیامتش برپا می شود .
 این زندگی دنیا در مسیر تکامل فکر بشر به حکومت خدا و اولیای خدا وصل می شود و آن حکومت زندگی آخرت است .
 
منبع : تفسیر سوره کهف ، نوشته استاد شیخ محمدعلی صالح غفاری سبزواری