حوزه خدیجه کبری ( سلام الله عليها ) اصفهان

زینب است و یك وسعت تاریخ، حریّت و شجاعت.
زینب است و یك آغوش معطّر، عفاف و حیا،
زینب است و یك دهان فریاد و خروش بر ضدّ ستم وافشاگری بر ضدّ سلطه فریب!
مردانمان، از او درس جوانمردی می‏آموزند،
زنانمان، در مكتب او، الفبای دینداری و حق‏مداری و دفاع از امام و رهبر و پرستاری از روحهای خسته و دلهای آزرده می‏آموزند.
ای زینب، ای تندیس صبر و وفا! حدیث وفا را از روزی آموختیم، كه پروانه‏وار، گِرد شمع حسین می‏چرخیدی و خود را به آتشِ این عشق می‏زدی.
«صبر» را از تو آموختیم، كه از دریای خون گذشتی و شهادتِ هفتادودو ستاره را با چشم دیدی و بر پیكر خورشید و حنجر خونین بوسه زدی.
ای زینب، ای آینه «فاطمه‏نما»!
اگر تو نبودی، موج خونهای كربلا، فراتر از آن دشتِ سرخ نمی‏رفت.
اگر خطابه‏های حماسی تو نبود، فریاد شهیدان، در هیاهوی شادی و سرمستیِ كوفیان و شامیان گم می‏شد.
اگر تو نبودی، «كتاب شهادت» را چه كسی تفسیر می‏كرد؟
«پیام خون» را چه كسی به خفتگان بستر غفلت می‏رساند؟
ای زینب، ای پرستار بیمار كربلا!
ای زینب، ای اسوه همسران و مادران و خواهران و دخترانِ «شهدا»!
ای زینب! ای دختر ولایت، ای خواهر شهادت، ای الگوی صبوری!
نامت، هماره درس‏آموز باد،
و یادت همیشه الهام بخش «عزّت» و «شرف».
«زینب»، آن شیر زن، آن «اسیر آزادی‏بخش»، از خون حسین(ع) پتكی ساخت و بر سر خفتگان «شهر افسوسِ» یزیدْ ساخته فرو كوفت و پیام آن «ثار»های جوشان و مقدس را به گوش همه بی‏خبران و اغفال گشتگان رساند.
«زینب»، زینت پدر بود، و … یار برادر، رسول خون شهید، مفسر كتاب كربلا، و مبیّن درسهای عاشورا…
اگر خطبه‏های شورگستر زینب نبود، كربلا فراموش شده بود.
اگر آن سخنرانیهای افشاگر نبود، خون شهدا هدر می‏رفت.
و … اگر آن تبیین‏ها و تفسیرها نبود «عاشورا» تحریف می‏شد.
اگر خطابه زینب نبود، كتاب عاشورا، بدون نتیجه‏گیری خاتمه می‏یافت.
اگر زینب نبود، جلد دوم «دفترخون»، نگاشته نمی‏شد.
زینب، پیك انقلاب و پیام‏گزار خون شهدا بود.
زینب، اسیری بود، آزادی‏بخش، كه آزادی را، با اسارت خویش، برای ملّت به ارمغان آورد. و آزادی را از «اسارت» آزاد كرد.
پس از شهادت، مرحله دوم نهضت عاشورا به دوش زینب(س) و سجّاد(ع) و اسیران اهل‏بیت بود. این آزادگان، رسالت تفسیر خون و شهادت را به دوش گرفتند و درس «آزادی» در «اسارت» را به همه ی كربلاییان تاریخ آموختند.