امام الگو و نمونه كلي انسانها
DefSemiHidden="true” DefQFormat="false” DefPriority="99″
LatentStyleCount="267″>
بر شما كه متصف به صفات عاليه انسانيت هستيد. مثل: به معناي: مانند، صفت، شبيه، نظير، نمونه و … آمده است و أعْلي به معني بالاتر و بلندتر و برتر آمده است.
به طوري كه در اين دوران شاهد مسابقاتي هستيم كه مردم در كشورهاي مترقي جهان افرادي را در رشته هاي مختلف انتخاب كرده و به عنوان مرد نمونه سال به جهانيان معرفي مي نمايند. اكنون مصداق اين معنا در شرح فقره زيارت كه عرض مي كند: «وَ الْمَثَل الأعْلي) بسيار روشن و آشكار است كه اين انتخاب در واقع از طرف خود حق تعالي انجام گرفته و براي تمام دوران از عمر جهان قابل تغيير نيست.[2]
همچنانكه مي توان گفت خداي تعالي ائمه معصومين (عليهم السلام) را از جهت دارا بودن مقام رفيع انسانيت و تمام مراتب فضايل و كمالات نفسانيه و صفات عاليه از ديگران ممتاز كرده و آن بزرگواران را مثال و نمونه اي براي جهان بشريت قرار داده است، به طوري كه تمام كمالات انبياء عظام و اوصياء ايشان را از نظر علم و حكمت و مقام و منزلت نمايان و جلوه گر ساخته است، آنان از تمام مراتب اخلاقي و انساني سرآمد ديگران بوده و براي اهل عالم نمونه و الگو مي باشند.[3]
الگو در زبان قرآن به «اسوه» تعبير شده و به معني «نمونه» يا «مدل» مي باشد و آن چيزي است كه اصل قرار مي گيرد و اشياء ديگر بايد همانند آن ساخته شوند. با توجه به همين معاني است كه مي گوييم امام «الگو» و يا «اسوه» و يا «مثل اعلاي» انسانيت انسان است كه انسانها بايد بدانگونه درآيند و همين مسأله يكي از بزرگترين ارزشها و برتريهاي مذاهب الهي نسبت به مكاتب بشري است، چرا كه مذهب هميشه نمونه و مثل اعلاي آنچه را كه گفته، ارائه داده است تا امت آنچه در كتاب خدا خوانده در چهره و اعمال و رفتار امام ببيند و برايش محسوس و ملموس شود.[4]
قرآن به صراحت تمام اين مفهوم را براي پيامبر اكرم (ص) آورده است: آنجا كه مي فرمايد: «لَقَدْ كانَ لَكُمْ في رُسول اللهِ اُسْوَةٌ حَسَنَةٌ…؛ هر آيينه و به تحقيق براي شما در پيامبر پيروي نيكويي وجود دارد.»[5]
اسوه بودن امام در همة زمينه هاي زندگاني انسان مطرح است. امام در همة زمينه هاي فردي و اجتماعي از جمله آداب معاشرت، همكاري، تعاون، انفاق و كمك رساني به طبقات مستضعف جامعه، امانت و صداقت، مبارزه با طاغوت و طاغوتيان و … الگو و اسوه مي باشد. انسان زماني كه مي بيند تمام آرمانهايش در وجود انساني به نام «امام» تبلور يافته است در ميان امت و در اين حركت احساس تنهايي نمي كند، بلكه با استفاده از راهكارها و سرمشق قرار دادن نمونه ها به سوي كمال نهايي حركت مي كند.[6]
نوشته آزاده اقبال
ته: آزاده اقبال