حوزه خدیجه کبری ( سلام الله عليها ) اصفهان

امام جعفر صادق (عليه السلام) :

« عن أبي عبدالله (عليه السلام) في قول الله عزّوجلّ : « فمن كان يرجوا لقاء ربّه فليعمل عملاً صالحاً و لا يشرك بعباده ربّه احداً » قال : الرّجل يعمل شيئاً من الثّواب لا يطلب به وجه الله انّما يطلب تزكيه النّاس يشتهي ان يسمع به النّاس فهذا الذَي اشرك بعباده ربّه ، ثمّ قال : ما من عبدٍ اسرّ خيراً فذهبت الايّام ابداً حتّي يظهر الله له خيراً و ما من عبدٍ يسرّ شرّ افذهبت الايّام ابداً حتّي يظهر الله له شرّاً . »

« امام صادق (عليه السلام) دربارة قول خداي عزوجّل : « هر كه اميد لقاءپروردگارش را دارد بايد عمل صالح كند در عبادت پروردگارش هيچ كس را شريك نسازد » فرمودند : شخصي كار ثوابي مي كند مقصودش خدا نيست ، بلكه مي خواهد مردم بشنوند و او را بستايند . اين است كسي كه در عبادت پروردگارش شريك مي آورد ، سپس فرمودند : هرگز نباشد بنده اي كه در نهان كار خيري كند و روزگار بگذرد ، جز آنكه خدا برايش خيري را ظاهر سازد ، و هرگز بنده اي نباشد كه در نهان شري كند و روزگار بگذرد ، جز آنكه خدا برايش شري آشكار كند . »[1]

در اين باره نيز امام جعفر صادق « عليه السلام » مي فرمايند :

« كلّ رئاء شرك انّه من عمل للنّاس كان ثوابه علي النّاس و من عمل لللّه كان ثوابه علي الله.» [2]

« هر گونه ريائي شرك است ، هر كس براي مردم كار كند پاداشش به عهدة مردم است و هر كس براي خدا كار كند ثوابش بر خدا است . »[3]

حديثي گهربار از پيامبر گرامي اسلام (ص) روايت شده كه ايشان فرموده اند : « من صلّي صلوه يرائي بها فقد اشرك و من صام صياماً يرائي به فقد اشرك . »[4]

كسي كه براي خودنمايي نماز بخواند و روزه بگيرد مشرك است .

نوشته: الهام طاهری