حوزه خدیجه کبری ( سلام الله عليها ) اصفهان

رياكاري و تظاهر ، انعكاسي از حالت ترس و هراسي است كه در ضمير شخص نهفته است ، شهامت آدمي را از اسارت تظاهر و ريا نجات مي بخشد و روانش را به حقيقت پيوند مي دهد .

« والدوامرسون » مي گويد :

« بگذار حالت جنگ به خود بگيريم و اين كار را بايد در اوقات خوش و آرام زندگي خويش با حقيقت گوئي انجام دهيم ، به اين مهمان نوازي دروغين و اين محبت كاذب لگام زنيد ، ديگر به علاقة اين مردم فريب خورده و فريبكار كه مخالف ما هستند ، زندگي نكنيد . به آنان بگوئيد : من تاكنون با حفظ با شما زيسته ام ، اما از اين پس به حقيقت تعلق دارم ، بدانيد كه در آينده از هيچ قانوني پائين تر از قانون ازلي و ابدي اطاعت نخواهم كرد ، اگر شما بتوانيد همان گونه كه هستم مرا دوست بداريد ، خوشحال تر خواهم زيست ، و اگر نتوانيد باز هم آرزو مي كنم . روزي برسد كه سزاوار محبت شما باشم . به اين امر معتقد هستم كه آنچه در ژرفاي وجود است مقدس است ، و من آن كاري را كه مايه شادي درون و تمايل قلب است با نهايت قدرت در روز روشن و شب انجام خواهم داد . اگر ما پيرو حقيقت باشيم سرانجام از زندان ريا ، نجات خواهيم يافت ، چنين رويه اي بر دوستان ناگوار است . اما نمي توانم آزادي و قدرت خود را فداي حساسيت آنان كنم . وانگهي لحظاتي فرا مي رسد كه همه مردم در زندگي تعقل مي كند و وقتي به قلمرو حقيقت گام نهادند به درستي عقيدة من معتقد خواهند شد و همين كار را خواهند كرد . » [1]

نوشته : الهام طاهری