حوزه خدیجه کبری ( سلام الله عليها ) اصفهان

 

 

            حسد علمي به صورتهاي مختلف بروز مي كند .

 

            گاهي در شكل « سكوت » ظاهر مي شود ، گاهي در قالب تندي ! روزي به شكل انتقاد ، آشكار مي شود و روزي با عنوان نقد علمي و دفع شبهه و طرح سؤال ! يك وقت در هيأت تمسخر و دست انداختن است ، وقتي هم به صورت عيب جويي و سخن چيني و غيبت و گاهي لذت بردن از غيبتي كه ديگران مي كنند و پشت سر محسود حرفها مي زنند و صفحه ها مي گذارند و تو ، در دل خوشحال هستي .

 

            برخورد كرده اي به كساني كه مطالبي از كتابهاي ديگران ، چه شفاهي و چه كتبي نقل
مي كنند و هرگز حاضر نيستند مدرك و منبع را نام ببرند ؟ ديده اي كساني را كه وقتي مي بينند درس فلان استاد گرفته ، خود خوري مي كنند ؟

 

            معيار كلي آن است كه

نعمت را در ديگران نمي تواني ببيني و استعداد سرشار و پشتكار و جديّت و عشق و شور محسود در درس و بحث و مطالعه و سؤال و فهم و هضم و درك و حضور ذهن و دهها موهبت خدا دادي را نمي خواهي و نمي تواني تحمل كني و آرزوي زوال نعمت را از صاحب نعمت داري . ديگر فرقي نمي كند با چه لفظي و شيوه اي و در قالب چه حركت و عكس العملي آن را از درون به برون ، بروز بدهي حتي اعمال حسد ، گاهي در صورت تمجيد و ستايش است ، اما در حدّ تملّق و چاپلوسي نه تنها با غيبت بلكه گاهي با تعريف غير سالم ، حسد بروز مي كند . نه تنها با بيان نقاط ضعف ، چه بسا گاهي با كتمان حقايق و پوشاندن فضائل اِعمال مي شود .

 

            آنان كه حرف ديگران را به نام خود نقل مي كنند ، يا سرقتهاي علمي و ادبي از كتاب و شعر ديگران مي نمايند ، يا مآخذ تأليفات ديگران را ، به عنوان مأخذ خود ، بيان مي كنند ، آن كساني كه براي شكست ديگري ، بساط جديدي مي گسترند ، با چه انگيزه اي چنين مي كنند ؟! اخلاص يا
حسد ؟ اگر شاگرد ديروز شما ، امروز به مقام استادي برسد ، چه احساسي پيدا مي كني ؟ [1]

 

 

 

نوشته:  مرضيه   صادقي