حوزه خدیجه کبری ( سلام الله عليها ) اصفهان

براي حسد چهار مرتبه است

            اول - اينكه دوست دارد نعمت از محسود برطرف شود هر چند به وي منتقل نشود و اين زشت ترين و ناپسندترين مراتب حسد است .

            دوم –اينكه دوست دارد نعمت از دست ديگري بيرون برود براي رغبت و تمايلي كه به آن دارد مانند خانة معيّني يا زن جميله اي كه مي خواهد از دست وي بيرون رود و به دست او آيد . بر
حرمت و مذمّت اين مرتبه از حسد قول خداي تعالي دلالت دارد كه مي فرمايد :

            « و لا تتمنّوا ما فضّل الله به بعضكم علي بعض ؛ [1] آرزو و (توقع بيجا) در فضيلت و مزيّتي كه خدا به آن بعضي را بر بعضي برتري داده مكنيد » .

            سوم –اينكه تمايل او به مثل آنچه ديگري دارد باشد نه به خود آن ، اما چون از رسيدن به آن ناتوان است دوست دارد از دست او نيز بيرون برود تا با يكديگر برابر باشند . و اگر بتواند ، در تلف كردن و زوال آن نعمت از دست وي مي كوشد .

            چهارم –مثل سوم است ، با اين تفاوت كه اگر در برطرف ساختن آن نعمت قدرت هم داشته باشد نيرومندي عقل و دين او مانع مي شود كه در زايل كردن آن نعمت بكوشد وليكن از زوال آن خشنود مي شود بدون اينكه از اين حالت دلشادي خود ناراحت باشد . [2]

نوشته:  مرضيه   صادقي