حوزه خدیجه کبری ( سلام الله عليها ) اصفهان

اندوه، عموماً حركات و اعمال بدن را كند مي كند. نيروي حيات را مي كاهد و موجب تحليل قوا مي شود.[1]

نكته: تأكيد مي كنيم كه همواره غم در زندگي انسان بوده و بايد هم باشد و در روايات بسياري هم آمده كه فرد بايد غمگين باشد اما چه حزني؟ حزني كه او را به كمال برساند و اين ناراحتي هايي كه در زندگي بيشتر افراد هست، چه كم و چه زياد آن، درصورتي براي بدن ضرر دارد كه متوالي و پي در پي باشد و اين جز حزن وغمگيني براي امكانات دنيوي حاصل نمي شود چون گفتيم كه حزن معنوي سازنده است پس حزن براي امكانات دنيوي در صورتي كه متوالي باشد خطرناك و حالت رواني به فرد دست مي دهد چون استرس ها اول بدن را خبردار مي كند. بدن در وهلة اول مقاومت كرده وسازش عمومي مي نمايد. حال اگر ناراحتي ها پي در پي بوجود آمدند، زماني فرا مي رسد كه ديگر بدن تاب مقاومت نياورده، منجر به بيماري مي گردد.