حوزه خدیجه کبری ( سلام الله عليها ) اصفهان

از برای کمال توبه و تمامیت آن نیز شرایطی چند است و کسی که می خواهد توبه ی او در سرحدّ کمال باشد و زنگ معصیتی که کرده باان   از آئینه ی دل او زدوده شود باید بعد از تلافی و تدارک هر معصیتی به دوام ندامت و قضای عبادت و ادای مظالم پیوسته بر حال خود گریان و همیشه متألم و محزون باشد و به ازای آن معصیت ، نفس خود را به زحمت بیندازد و آن را ریاضت دهد و در خوردن و نوشیدن تقلیل نماید .

از جمله شرایط کمال توبه آن است که توبه کننده سعی نماید به نور طاعت آثار کدورت و ظلمتی را که از گناهان بر دل او جمع می شود محو کند زیرا بر اثر شهوت و معصیتی که از انسان صادر می شود ظلمت و تیرگی بر دل می نشیند و همچنان که از نفس کشیدن آدمی در مقابل آیینه تیرگی بر آئینه می نشیند و چون این تیرگی زیاد شد دل زنگ می گیرد و اگر زنگ بسیار بر روی هم جمع شود دل او را فاسد می کند و دیگر قابل اصلاح و صفا نمی شود . پس کسی که توبه می کند باید آثار گناهان گذشته را از دل خود محو کند و محو آن ها به طاعات و عبادات انجام گیرد زیرا همچنان که به سبب معصیت ، ظلمت و کدورت به سراچه دل می رسد از عبادت نیز نوری در آن حاصل می شود که به واسطه ی آن نور ، ظلمت آن معاصی زدوده می گردد . پس باید توبه کننده کار خود را بر طاعاتی که ضد معاصی انجام شده است قرار دهد تا اثر معصیت را بزداید . هر مرضی با ضد آن دفع می شود پس اگر در مجامع لهو و لعب غنا شنیده باشد کفاره ی آن را به شنیدن قرآن و مواعظ و احادیث و نشستن در مساجد و امثال آن بدهد . در هر حال هر معصیتی را به تناسب آن معصیت معالجه کند تا اثر آن گناه محو شود اگرچه دفع آن گناه به عبادت غیرمناسب دیگر نیز ممکن است ولیکن معالجه زودتر اثربخش خواهد بود .[1]

نوشته  :  مینا کلانتری