حوزه خدیجه کبری ( سلام الله عليها ) اصفهان

مهم ترين و متاسفانه شايع ترين ابتلائات اخلاقي ، آفت كذب و دروغ مي باشد كه از گناهان كبيره محسوب مي شود . در رابطه با ساير مفاسد اخلاقي ، موانعي سر راه انسان وجود دارد كه از ابتلا به آن مي كاهد و در واقع مانع از انجام آن مي گردد . ولي دروغ گويي زمينة بسيار وسيع و راحتي دارد ؛ مثلاً اگر كسي بخواهد به سرقت دست بزند براي اين كار زمينه و موقعيت خاصّي لازمس است ولي دروغ گفتن اين طور نيست . زبان در اختيار انسان است و به طور معمول هم كسي از ماوراء زبان و واقعيت امر خبر ندارد . لذا فرد مي تواند واقعيتي را طور ديگر تعريف و كم و زيادش كند و خيلي راحت از آن بگذرد ؛ مثلاً بگويد نه اين طور نبوده آن طور بوده است . من اين كار را نكردم و … [1]

ادامه »

          امام علي – عليه السلام – مي فرمايند : « الكذب عدوّ الصّدق ؛ دروغ گويي ، دشمن راست گويي است . » پوشيده نيست كه دشمني آنها ، به معني جمع نشدن با يكديگر در يك خبر ظاهر است و احتياجي به بيان نيست . پس شايد مراد از يك سو اين باشد كه ، كذب دشمن صدق است و مانع از آن مي شود . پس اگر كسي كذب را در خود راه داد و يك دروغ گفت ، همان او را از صدق در خبر ديگر منع مي كند و به تدريج به مرتبه اي مي رسد كه مدار او بر دروغ قرار  مي گيرد و راست نمي گويد . [1]

          چنانچه در حديثي ديگر از مولا علي – عليه السلام – مي خوانيم كه : « ممكن است يكي از شما چندان دروغ گويد كه مشهور به دروغ و بدي شود و چندان دروغ گويد كه در دلش به اندازة سرسوزني از راستي باقي نماند . در اين حال در پيشگاه خداوند ، كذاب (بسيار دروغ گو) ناميده مي شود . [2]

          و از سوي ديگر ، ممكن است مراد اين باشد كه دروغ گو ، دشمن راست گو است . زيرا باعث رسوايي دروغ گو مي گردد . پس راست گو نبايد دروغ گو را دوست خود بداند و به اظهار دوستي او اعتماد كند . [3]

ادامه »

          در رفاقت اسلامي « صداقت » لازم است . كسي كه در « دوستي » صادق باشد ، به مقتضيات دوستي پاي بند است و ايثار و فداكاري ، گذشت نسبت به خطاها ، تحمل تنديها و جفاها ، همكاري درگرفتاري ها و نيازمندي ها ، همدردي در مشكلات و غم ها خواهد داشت ؛ [1] يعني اين اظهار محبّت ها و گرم گرفتن ها بايد ريشه دار باشد و از صميم قلب برخيزد ، اسلام در همه چيز « راستي » مي خواهد ، « راستي » در سخن ، راستي در عمل ، راستي در فكر ، راستي در اظهار عواطف و مهر ورزيدن و

ادامه »

           ابو كهمس گفت : به حضرت صادق – عليه السلام – عرض كردم عبدالله بن ابي يعفور [1] به شما سلام رسانيد . حضرت فرمود بر او و بر تو سلام باد ، چون به نزد عبدالله رفتي ، او را سلام برسان و بگو جعفر بن محمد مي گويد : بنگر به مقامي كه علي  – عليه السلام – در نزد پيغمبر خدا - صلي الله عليه و آله - رسيد ، پس آن را لازم بدار . همانا كه علي  – عليه السلام – جز اين نيست كه رسيد به آنچه در نزد پيغمبر خدا - صلي الله عليه و آله - بود به وسيلة راست گفتن و اداء كردن امانت . » [2]

          ژرفاي سخن امام صادق – عليه السلام – آن گاه معلوم مي گردد كه موقعيت ويژه و جايگاه عظيم و منزلت بي بديل حضرت امير - عليه السلام - نزد پيامبر - صلي الله عليه و آله - مورد توجه قرار گيرد .

ادامه »

          در سراسر جهان هستي قانون صداقت و صراحت و حقيقت جاري است . هر چند به حسب ظاهر ، در عالم هستي تضادهايي ديده مي شود ولي دروغ و خيانت در طبيعت اصلاً وجود ندارد . اصولاً حقايق ناب را در طبيعت و هستي بايد جستجو كرد و از زبان آفرينش بايد شنيد . طالبان حقيقت ، همه و همه در اسرار هستي مي انديشند و از آن الهام مي گيرند و جز با هستي و قوانين حاكم بر آن سر و كاري ندارند .

اميرالمومنين - عليه السلام - مي فرمايند : « انّ الدّنيا دار صدق لمن صدّقها … ؛ دنيا جايگاه صدق و راستي است براي آنان كه تصديقش كنند … [1]» [2]

ادامه »