حوزه خدیجه کبری ( سلام الله عليها ) اصفهان

ريا و خودنمايي ، مخصوص و منحصر در اعمال ديني نيست ، بلكه در امور دنيوي نيز راه پيدا مي كند و هر كس در انجام دادن يكي از وظايف عبادي ، يا در انجام يكي از كارهاي عادي ، از هدف اصلي منحرف شود و نيّتش خودنمايي و جلب توجه ديگران باشد خود را به ريا آلوده كرده است .

در حديثي گهربار امام صادق ( عليه السلام ) پيرامون اقسام ريا اين گونه مي فرمايند :

« عن ابي عبدالله عليه السلام قال : … و اكثر ما يقع الرئاء في البصر و الكلام و الاكل و الشرب و المجيء و المجالسه و اللّباس و الضّحك و الصّلوه و الحجّ و الجهاد و قرآئه القرآن و ساير العبادات الظّاهره »

امام صادق عليه السّلام مي فرمايند : « ريا اغلب در اين امور راه پيدا مي كند :

          1- چشم ؛ 2- خوردن ؛ 3- حرف زدن ؛ 4- راه رفتن ؛ 5- مجالست ( همنشيني ) ؛
6- لباس ؛ 7- خنده ؛ 8- نماز ؛ 9- حج ؛ 10- جهاد ؛ 11- قرائت قرآن و ساير عبادات ظاهره » [1]

دربارة توضيح اين امور بيان شده است كه :

ادامه »

          حسد در فارسي به معناي رشك است يعني « آرزوي از بين رفتن نعمت از ديگران است خواه آن نعمت به حسود برسد يا نرسد . » بنابراين كار حسود يا ويرانگري است ، يا آرزوي ويران شدن بنيان نعمتهايي است كه خداوند به ديگران داده است . خواه آن سرمايه و يا نعمت به او منتقل شود يا نشود . حسد آثار بسيار زيانباري از نظر فردي و اجتماعي و مادّي و معنوي به بار مي آورد و كمتر صفتي از صفات رذيلة اخلاقي است كه اين همه پيامدهاي سوء داشته باشد .

          انسان خود در واقع به نعمتهايي كه خداوند به ديگران داده است حسادت مي ورزد و سعي مي كند يا اين نعمت را از او زايل كند يا سعي مي كند كه خود نيز مانند او شود تا آ‎ن نعمت را به دست آورد ، كه اگر به طور صحيح انجام شود غبطه ناميده مي شود كه مايه پيشرفت و ترقي مي گردد . اما اگر كسالت و تنبلي به خود راه دهد و در اين باره تلاشي نكند سعي مي كند خود را به داشتن آن نعمت الهي تظاهر كند كه اين همان ريا است . به طور مثال :

          اگر شخصي اهل نماز شب و مناجات و راز و نياز شبانه نباشد اما دوست خود را اين گونه بيابد ، سعي مي كند كه خود را همانند او كند و هنگامي كه در حضور آن دوست و جمع مي باشد به مناجات شبانه به راحتي اقدام مي كند تا به او بفهماند كه چيزي از او كم ندارد و اين ناشي از حسادت او است و با اين كار خود عبادت خويش را آلوده به ريا ساخته است .[1]

نوشته : الهام طاهری

رياكاري و تظاهر ، انعكاسي از حالت ترس و هراسي است كه در ضمير شخص نهفته است ، شهامت آدمي را از اسارت تظاهر و ريا نجات مي بخشد و روانش را به حقيقت پيوند مي دهد .

« والدوامرسون » مي گويد :

ادامه »

ريا از ديدگاه عالم رباني ملا احمد نراقي :

ريا طلب كردن اعتبار و منزلت در نزد مردم به وسيله افعال خير و پسنديده يا آثاري كه دلالت بر صفت نيك كند و مراد از اين آثار كه دلالت بر كارهاي خير مي كند افعالي است كه خود آن فعل ، خير نباشد وليكن از آن به امور خير پي ببريم . مثل اظهار ضعف و بي حالي به جهت فهمانيدن روزه داري يا اينكه در شب بيدار مانده اند . همة اقسام ريا از نظر شرع مذموم و نكوهيده بلكه از جمله مهلكات عظيمه و گناهان كبيره است . [1]

نوشته : الهام طاهری

در احادیث اسلامی اهمیت بسیاری به این موضوع وارد شده است و ریاکاری را به عنوان یکی از خطرناک ترین گناهان معرفی کرده اند که به گوشه ای از آن احادیث اشاره خواهیم کرد :

در حدیثی از پیامبر اکرم آمده است :

« اخوف ها اخاف علیکم الــرّیا و شهــوت الخفیّـه[1] » «خطرناک ترین چیزی که از آن بر شما می ترسم ریاکاری و شهوت پنهانی است . » که ظاهراً منظور از شهوت پنهانی همان انگیــزه مخفی ریــاکاری است . همچنین در حدیثی دیگر از همان حضرت می خوانیم : « ادنی الرّیاء شرک[2] » «کمترین ریا ، شرک به خداوند است . »

در حدیث دیگری از امام صادق(ع) آمده است که : « کل ریاء شرک انه من عمل للناس کان ثوابه علی الله[3]» «هر ریایی شرک است ، هرکس برای مردم عمل کند پاداش او بر مردم است و هرکس برای خدا عمل کند ثوایبش بر خداست . »

نوشته :  نسیم کوزه دانی