حوزه خدیجه کبری ( سلام الله عليها ) اصفهان

در بسیاری از آیات قرآن استغفار و توبه با هم آمده ، مانند سوره ی هود که می فرماید :

«وَ أَنِ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ[1] : واينکه از پروردگارتان آمرزش بخواهيد،سپس به درگاه اوتوبه کنيد . »و عموم علمای اخلاق و دانشمندان اسلامی مبحث توبه و استغفار را در کتب خود یک جا مورد بحث قرار داده اند و در دعاها نیز استغفار و توبه با هم آمده است .

اینک این سؤال مطرح است ، که آیا فرقی میان توبه و استغفار است یا خیر ؟

 در جواب این سؤال بزرگان دونظر را طرح کرده اند :

ادامه »

یکی از کهن ترین تکلیف الهی ، که برای بشر تعیین شده است تا به وسیله آن بشر نیل به سعادت را کسب کند و از عذاب دنیا و آخرت مبرا و رها شود توبه است زیرا از زمان حضرت آدم(علیه السلام) که از اولین فرد نوع بشر بوده است و بعد از او خلقت انسان ها ، فزونی یافت ، توبه هم با خلقت آدم(علیه السلام) خلق شد . پس قِدمَت توبه ، به همان قدمت نوع بشر خواهد رسید و کمتر احکامی از احکام الزامی الهی است که به این مقدار دارای قدمت باشد ، لذا می توان توبه را جزء ابواب اولیه رحمت الهی برای نوع بشر محسوب کرد و این عمل نیک ( توبه ) را حضرت آدم(علیه السلام)به همه ابناء و اولاد خود تعلیم داد.

ادامه »

تجزیه توبه یعنی این که انسان از بعضی گناهان توبه کنند و از بعضی دیگر توبه نکند . تجزیه توبه به یکی از سه صورت قابل تصور است : ۱- توبه از کبائر و رها کردن صغائر ، ۲- توبه از بعضی کبائر و رها کردن بعضی دیگر ، ۳- توبه از صغایر و رها کردن کبائر .

ادامه »

توبه بهترین وسیله ای است که آدمی از درگاه خدا مأیوس نگردد و به خود اجازه ی برگشت به پیشگاه الهی را بدهد . و حداقل آن است که اعتراف به گناه نماید و این عمل از غرور و سرکشی او بکاهد و او را از کفر نجات دهد . آری اعتراف به گناه علاوه بر آنکه مانع از غرور و سرکشی انسان می شود تکرار اعترافات و پشیمانی از گناه سبب می شود تا به انسان تلقین می شود که فلان عمل خطا و گناه است و باید از آن دوری جست و خود به خود به مرور زمان قبح گناه برایش ملکه گردد که دیگر فلان عمل گناه نیز در او خطور ننماید .

بنابراین یکی از مهمترین فواید توبه آن است که مانع از غرور و سرکشی انسان گردد و آدمی را لااقل معترف و پشیمان نماید و تکرار این امر موجب گردد تا به او شناخت عمل گناه و قبح و نتایج سود گناهان مختلف و دوری جستن از ارتکاب آن ها تلقین شود . [1]

نوشته  :  مینا کلانتری

کسانی که با ارتکاب گناهان مختلف خود را مشرک و کافر و یا فاسق کرده اند به طوری که از اخوت اسلامی یا برادران ایمانی خود خارج گشته اند و یا از اول در زمره ی کفار و مشرکین بوده اند وقتی که از اعمال خود نادم و پشیمان گشته و به درگاه خداوند توبه می کنند در وصف مومنین قرار می گیرند . [1]

خداوند در قرآن می فرماید :

(فَإِنْ تابُوا وَ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ آتَوُا الزَّکاةَ فَإِخْوانُکُمْ فِي الدِّينِ :[2] پس اگر توبه کنند و نماز برپا دارند و زکات دهند، در اين صورت برادران دينى شما مى‏باشند .)

            نوشته  :  مینا کلانتری