حوزه خدیجه کبری ( سلام الله عليها ) اصفهان

الف) نشاط در هدايت و ياد خدا (خطبه 193)

و از نشانه هاي پرهيزكاران اين است كه او را اينگونه مي بيني: در دينداري نيرومند، نرمخو، دور انديش، داراي ايماني پر از يقين، حريص در كسب دانش، با داشتن علم بردبار، در توانگري ميانه رو، در عبادت فروتن، در تهيدستي آراسته، در سختي ها بردبار، در جستجوي كسب حلال، در راه هدايت شادمان و پر از انرژي پرهيز كننده از طمع ورزي مي باشد.

اعمال نيكو انجام مي دهد وترسان است، روز را به شب مي رساند با سپاسگذاري شب را به روز مي آورد با ياد خدا، شب مي خوابد اما ترسان و برمي خيزد شادمان و پرنشاط، ترس براي اينكه دچار غفلت نشود وشادماني براي فضل و رحمتي كه به او رسيده است.

ادامه »

شادي در قرآن، جايگاه خاصي دارد و به گونه هاي مختلف، مورد تأييد و توجه قرآن قرار گرفته است، اما نه شادي بيهوده و عبث، بلكه شادي توأم با اهداف الهي و انساني و لذا آيات قرآن دربارة شادي دو دسته اند؛[1]

ادامه »

             اول : فکر کند که من چه بودم ، چه هستم و چه خواهم شد ؟ شخصی که اول و آخر او روشن است و در حال حاضر نیز نیز صاحب و مالک خویش نیست آیا سزاوار است که تکبر بورزد ؟

            دوم : آیات و روایاتی راکه در مذمت این صفت زشت وارد شده با دقت مطالعه کند و به خاطر بیاورد .

سوم : مفاسد آن را در نظر بگیرد تا اینکه مرض به کلی زایل شود .

            چهارم : باید عملاً مبارزه کرده و هواهای نفسانی را سرکوب کند ودر عوض ، آنچه را که دوست ندارد ، انجام دهد . ^[1]

معنای مرگ در قرآن کــریم در قالب لفظ های گوناگونی آمـده اسـت که از جمله ی آن ها می توان به موارد زیر اشاره کرد :

1- ماده ( م و ت ) بیشترین کاربرد معنای مرگ در قرآن کریم را به خود اختصاص داده و از موت معانی متعددی در قالب اشتراک لفظی استفاده می شود . که 165 بار در قرآن بکار رفته است[1] که عبارت اند از :

الف- گاه مراد از موت در قـرآن مبـرا شـدن از قـوه ی نـامیـه در نبـاتـات و حیوانات و انسان می باشد، مانند : «فَأَحْيا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها  »[2] ( زمین را بعد از مرگ آن زنده نمودیم ) یعنی از خزان و زمستان به صحنه ی بهاران آوردیم و با آن که زمین فاقد قوه ی نامیه شده بود ، در آن قوه ی نامیه ایجاد کردیم .

ب- در آیه ی شریفه ی دیگر موت از دست دادن قوای حاسّه می باشد . مانند:« یا لیتنی مت قبل هذا »[3] ( ای کاش من قبل از این واقعه حس نمی کردم و قوه ی حافظه خود را از دست می دادم . ) یا در آیه ی شریفه ی دیگر هست که خداوند می فرماید : « واذا مامت لسوف اخرج حیا[4] » ( ای کاش حس نمی کردم بعد از قبر باید زنده شوم و از قبر خارج گردم . )

ادامه »

زن، موجودي گرامي و معزز و نقش او سرنوشت سازي و تربيت بشر است. ارزش وجودي او فراتر از اين است كه در معرض ارتباطات و روابط بي‌مرز باشد، لباس،‌ خانه اول او و چون ديوار و دژي است كه به ديگران هشدار مي دهد هر كس حق ندارد به اين دژ نزديك شود و يا از چون و چند آن سر در آورد[1].

هنگامي كه جامعه، زن را با اندام برهنه بخواهد، طبيعي است روز به روز تقاضاي آرايش بيشتر و خودنمايي افزون‌تر از او دارد و هنگامي كه زن را از طريق جاذبه جنسيش وسيله تبليغ كالاها و دكور اطاق‌هاي انتظار و عاملي براي جلب جهانگردان و سياحان و مانند اينها قرار بدهند، در چنين جامعه‌اي، شخصيت زن تا سر حد يك عروسك، يا يك كالاي بي ارزش سقوط مي كند و ارزش هاي والاي انساني او به كلي بدست فراموشي سپرده مي شود و تنها افتخار او جواني و زيبايي و خودنمايي‌اش مي شود. در چنين جامعه اي، چگونه يك زن مي‌تواند با ويژگي هاي اخلاقي‌اش، علم و آگاهي و دانايي‌اش جلوه كند، و حائز مقام والايي گردد؟[2]

زن در طول تاريخ، هميشه دوشادوش مرد در صحنه مبارزه عليه طاغوت بوده است، مثلاً آسيه با فرعون مبارزه كرد. خديجه در كنار رسول خداصلی الله علیه و آله با ابوسفيان، حضرت فاطمه سلام الله علیها در كنار حضرت علي علیه السلام با معاويه، حضرت زينب سلام الله علیها در كنار برادرش امام حسين علیه السلام با يزيد مبارزه كردند.

در حقيقت، زن انسان ساز است و از دامن زن است که مرد به معراج می رود.  زني كه چنين مقام و ارزشي دارد، چرا بايد آنقدر سقوط كند كه ملعبه‌ي مردان هرزه و شهوتران باشد. انسان هايي هستند كه از جهت تربيت و شخصيت داراي كمبود مي شوند و براي جبران اين نقايص، خودشان را براي مردان هرزه به صدها شكل و مدل در آورده و با عشوه و ناز در انظار مردم ظاهر مي شوند ، در حاليكه اين نقيصه هاي روحي و اجتماعي آنها با اينگونه كارهاي شيطاني برطرف نمي گردد. بلكه روز به روز از جهت روحي و جسمي زشت تر، و از نظر اجتماعي مورد تنفر انسان‌هاي مؤمن خواهند بود[3].

به راستي دردآور است كه در كشورهاي غربي و در كشور ما قبل از انقلاب اسلامي، بيشترين اسم و شهرت و موقعيت براي زنان بي بند و باري بود كه به نام هنرمند معروف شده بودند و هر جا قدم مي‌نهادند قدم‌شان را خير مقدم مي‌دانستند. شكر خدا را كه آن بساط برچيده شد و زن از صورت ابتذال و موقعيت يك كالاي بي‌ارزش درآمد و در تمام صحنه‌هاي مفيد و سازنده اجتماعي حتي در صحنه جنگ با همان حجاب اسلاميش ظاهر شد[4].