حوزه خدیجه کبری ( سلام الله عليها ) اصفهان

دومين چيزي كه قرآن در لابلاي رفتار زن و مرد بيان مي‌كند، حجاب در كلام و سخن گفتن است كه خطاب به زنان مي‌فرمايد: «فَلَا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَیطْمَعَ الَّذِی فِی قَلْبِهِ مَرَضٌ»[1] «نرم سخن نگوئيد تا كساني كه دل‌هايشان بيمار است به طمع نيفتند».

پس چطور حرف بزنيد؟ سخن پسنديده و معروف بگوييد، يعني متعادل سخن بگوييد (حرف زدن زن با مرد نامحرم نبايد مثل حرف زدن زن با زن باشد)، پس اگر ما حجاب ظاهري و چادر را رعايت كنيم اما در حرف زدن دقت نكنيم، طبق آيات حجاب را كامل رعايت نكرده ايم[2]. امام خمینی در این باره می فرمایند:«بر زن حرام است که با مردان با کیفیت هیجان انگیز و نازک نمودن گفتار و نرم نمودن سخن و زیبا کردن صدا صحبت کند زیرا کسی که در قلبش مرض هست،طمع می کند.»[3]

اولين مورد حجاب، حجاب چشم است كه هم در مورد زن و هم در مورد مرد مطرح است. با اين تفاوت كه محدوده‌اي كه قرآن و روايات براي مرد تعيين كرده به مراتب بيشتر است. قرآن كريم مي‌فرمايد: «قُلْ لِلْمُؤْمِنِینَ یغُضُّوا مِنْ أَبْصَارِهِمْ وَیحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ ذَلِكَ أَزْكَى لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ خَبِیرٌ بِمَا یصْنَعُونَ،‌ وَقُلْ لِلْمُؤْمِنَاتِ یغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَارِهِنَّ»[1] «به مؤمنان بگو چشمهای خود را (از نگاه به نامحرمان) فروگیرند، و عفاف خود را حفظ کنند؛ این برای آنان پاکیزه‌تر است؛ خداوند از آنچه انجام می‌دهید آگاه است! و به زنان با ایمان بگو چشمهای خود را (از نگاه هوس‌آلود) فروگیرند».

در تفسیر قمی،حدیثی نقل شده است به این شرح:عَن ابی عبدالله قال:«کُلُّ آیَهٍ فِی الْقرآنِ فِی ذِکْرِ الْفُروجِ فَهِیَ مِنَ الزَّنا الّاهذِهِ اْلایَهُ فَاِنَّها مِنَ النَّظَرِ»[2]«هر آیه ای که در قرآن سخن از حفظ فروج می گوید،منظور حفظ کردن از زنا است جز این آیه که منظور از آن،حفظ کردن از نگاه دیگران است.»

ادامه »

حجاب يك مسأله اسلامي است، حكم قرآن و دستور خداوند است و در پيروي از دستورات خداوند حضرات معصومين علیهم السلام به تأييد، اجرا، توسعه و مراقبت از آن مي‌پرداختند. پس دستوري ساخته و پرداخته روحانيت اسلام نيست و يا چنان نيست كه گروهي متعصب و سود جو ، آن را پديد آورده باشند[1].

مي‌توان حجاب برتر را در آيات قرآن به خوبي پي‌جويي نمود و آن را يك بحث ديني برشمرد، زيرا اگر تنها بحث پوشش در ميان بود مي‌توانست آن را امري فطري قلمداد نمود، چه اينكه در طول تاريخ بشر، همگان به نوعي داراي پوشش بوده‌اند[2].

ادامه »

مسأله پوشش و حفظ عفاف، خاص دنياي اسلام و حتي دنياي اديان نيست. بر اساس زمينه فطري، حتي جوامع اوليه و به دور از تمدن و مذهب هم آن را مورد توجه قرار مي‌دهند. نوشته‌اند كه زن‌هاي تاتار[1] از لحاظ عصمت ، وقار و وظيفه‌شناسي در برابر شوهران نظير ندارند. پاكدامني و حجب و حياي آنان قابل تحسين است. بي‌احترامي به عفت عمومي و هتك ناموس گناهي بزرگ است. در قانون نامه ياساي مغول[2]، هتك ناموس، زنا و ازاله بكارت كيفر اعدام دارد و …

ادامه »

 مي توان گفت حجاب در بينش قرآني صورت فطري دارد،‌ البته نه به معناي پوشيدن چادر و يا داشتن لباس ويژه، بلكه در جهت كلي و مبنائي آن، داستان آدم و حوا و بهره‌گيري از شجره ممنوعه در قرآن، خود نكته جالب توجهي را در جنبه فطري بودن آن به ما تفهيم مي كند. شيطان، آدم و حوا را به وسوسه‌اي فريب داد تا زشتي‌هاي پوشيده آنان پديدار شود و به دروغ گفت خدا شما را از اين درخت نهي نكرد جز براي اينكه مبادا در بهشت دو پادشاه باشيد يا عمري جاويدان يابيد و بر آن سوگند ياد كرد كه من خيرخواه شما هستم… چون از آن درخت تناول كردند، زشتي‌هايشان (مانند عورات و ساير زشتي‌هاي پنهان) آشكار گرديد و بر آن شدند كه از برگ درختان بهشت خود را بپوشانند (نوعي پوشش و حجاب) و اين خود،‌ فطري بودن آن را نشان مي‌دهد[1].

ادامه »