حوزه خدیجه کبری ( سلام الله عليها ) اصفهان

اسلام برخلاف نظر رهبانان و تارکان دنیا مجرد ماندن را نه تنها فضیلت نمی داند بلکه آن را محکوم کرده و شدیداً از آن نهی نموده است. زنی به نزد امام صادق(ع) آمده و گفته بود: من قصد ندارم شوهر کنم تا مرا در نزد خدا فضلی باشد و اجر و ثوابی به من تعلق گیرد. امام فرمودند : این فکر را رها کن اگر تنها زیستن فضیلتی داشت فاطمه (سلام الله علیها ) به این فضل سزاوارتر بود !![1]

فی النبوی المروی بین الفریقین : « النکاح سنتی فمن رغب عن سنتی فلیس منّی [1]» در روایتی که شیعه و اهل سنت نقل کرده اند پیامبر(ص) فرموده اند : « ازدواج سنت و روشِ من است ، پس هرکس از سنت و روش من روگرداند ، از من نیست. »

حضرت امیرالمومنانu فرمودند : « تزوّجوا فاِنّ رسول الله (ص) قال : من احب ان یتبع سنّتی فاِنّ من سنّتی التزویج[2] ؛ ازدواج کنید پس همانا رسول خدا(ص)فرمودند : کسی که دوست داشته باشد که پیروی کند از سنت من ، پس همانا یکی از سنت من ازدواج است. »

امام صادق uدر حدیثی می فرمایند : « من ترک التزویج مخافه العیله فقد اساء الظن بربه لقوله سبحانه و تعالی إن یکونوا فقراء یغنهم الله من فضله[3]؛ کسی که ترک کند ازدواج را به خاطر ترس از مخارج خانواده پس همانا سوء ظن دارد به خدای سبحان زیرا خداوند متعال در قرآن فرموده است اگر فقیر باشید خداوند شما را از فضلش بی نیاز می کند. »

مردی خدمت پیامبر (ص)آمد و از فقر به ایشان شکایت کرد ، حضرت فرمودند ازدواج کن ، پس ازدواج کرد و فقرش از بین رفت.[4]

1- « وَ أَنْکِحُوا الْأَيامى مِنْکُمْ وَ الصَّالِحِينَ مِنْ عِبادِکُمْ وَ إِمائِکُمْ إِنْ يَکُونُوا فُقَراءَ يُغْنِهِمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ اللَّهُ  واسِعٌ عَلِيمٌ[1]؛بى همسرانِ خود، و غلامان و کنيزانِ درستکارتان را همسر دهيد. اگر تنگدستند، خداوند آنان را از فضل خويش بى‏نياز خواهد کرد، و خدا گشايشگرِ داناست.»

در این آیه یکی از مهمترین راه های مبارزه با فحشاء که ازدواج ساده و آسان ، و بی ریا و بی‌تکلف است ، اشاره شده زیرا این نکته مسلم است که برای برچیدن بساط گناه ، باید از طریق اشباع صحیح و مشروع غرایز وارد شد و به تعبیر دیگر هیچ گونه (مبارزه منفی ) بدون (مبارزه مثبت ) مؤثر نخواهد بود.[2]

2-« وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا رُسُلاً مِنْ قَبْلِکَ وَ جَعَلْنا لَهُمْ أَزْواجاً وَ ذُرِّيَّةً وَ ما کانَ لِرَسُولٍ أَنْ يَأْتِيَ بِآيَةٍ إِلاَّ بِإِذْنِ اللَّهِ  لِکُلِّ أَجَلٍ کِتابٌ[3]؛و قطعاً پيش از تو [نيز] رسولانى فرستاديم، و براى آنان زنان و فرزندانى قرار داديم. و هيچ پيامبرى را نرسد که جز به اذن خدا معجزه‏اى بياورد. براى هر زمانى کتابى است. »

این آیه در حقیقت پاسخی است به ایرادات مختلفی که دشمنان پیامبر(ص) داشتند از جمله اینکه : گروهی می گفتند مگر پیامبر ممکن است از جنس بشر باشد و همسر اختیار کند و فرزندانی داشته باشد، آیه فوق به آن ها پاسخ می گوید : « این امر تازه ای نیست ما قبل از تو [نيز] رسولانى فرستاديم، و براى آنان زنان و فرزندانى قرار داديم.[4] »

3- « وَ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنا هَبْ لَنا مِنْ أَزْواجِنا وَ ذُرِّيَّاتِنا قُرَّةَ أَعْيُنٍ وَ اجْعَلْنا لِلْمُتَّقِينَ إِماماً[5]؛ و کسانى‏ هستند که مى‏گويند: پروردگارا، به ما از همسران و فرزندانمان آن ده که مايه‏ى روشنىِ چشمان [ما] باشد، و ما را پيشواى پرهيزگاران گردان.»

یکی از ویژگی های مومنان راستین این است که توجه خاصی به تربیت فرزند و خانواده خویش دارند و برای خود در برابر آن ها مسئولیت فوق العاده ای قائلند.

آن ها پیوسته از درگاه خدا می خواهند و می گویند پروردگارا همسران و فرزندان ما را از کسانی قرار ده که مایه ی روشنی چشم ما گردند. بدیهی است منظور این نیست که تنها در گوشه ای بنشینند و دعا کنند ، بلکه دعا دلیل شوق و عشق درونیشان بر این امر است و رمز تلاش و کوشش.

مسلماً چنین افرادی آنچه در توان دارند در تربیت فرزندان و همسران و آشنایی آن ها به اصول و فروع اسلام و راه های حق و عدالت ، فروگذار نمی کنند و در آنجا که دستشان نمی رسد دست به دامن لطف پروردگار می زنند و دعا می کنند. اصولاً هر دعای صحیحی باید این گونه باشد به مقدار توانایی تلاش کردن و خارج از مرز توانایی دعا نمودن[6].

آیه اول امر به ازدواج است و آیه ی دوم در معرض امتنان و اظهار فضل و مدح اولیاء خدا است و آیه ی سوم در بیان ویژگی های مومنان راستین در دعا کردن به خانواده ، همسر و فرزندان می‌باشد.[7]  

 اهمیت ازدواج و تشکیل خانواده و برقراری روابط سالم میان زن و مرد ، والدین و اولاد امروزه بر کسی پوشیده نیست. جامعه یک مجموعه است متشکل از افراد که طبق قوانین خاصی با هم زندگی می‌کنند. اگر افراد آن جامعه دارای استعدادهای خوب و سپس اخلاق و روحیات عالی باشند، آن جامعه نیز موفق خواهد بود.

خانواده پایه ی اصلی سعادت هر فرد در جامعه محسوب می شود به طوری که اگر افراد خانواده بتوانند با روابطی شایسته و مناسب ، روح و جسم یکدیگر را آرامش بخشند و زمینه شکوفا شدن صفات و استعدادهای درونی را آماده کنند ، جامعه ای موفق به وجود خواهد آمد.[1]

سنت پروردگار متعال ، پدر ، مادر و فرزندان را در گردونه ی هستی بسان اجزای معادله های ریاضی به گونه ای قرار داده که بدون هریک از آنان ، حیات انسانی تباه می شود. تمامی معیارها در فراز و فرودهای یک جامعه بزرگ ، در جمع کوچک خانواده نیز وجود دارد. همان گونه که نسل پیشین با ریشه کنی علل ناکامی‌ها و تقویت بنیان های سرفرازی ، عزت و خوش کامی را برای نسل آینده به ارث می گذارند ؛ خانواده نیز با فراهم سازی زمینه های مساعد رشد و بالندگی ، انسان های شایسته ای را به جامعه تحویل می دهد.

به طور کلی اگر زن و شوهر با تفاهم کامل و دوستی و صمیمیت ، محیطی باصفا در خانه ایجاد کنند ، نه تنها با این کار ، فرزندانی شایسته و باادب پرورش می دهند بلکه خودشان نیز از این محیط سالم نیرو می گیرند[2].

از آنجا که خانواده زیربنای ساختمان جامعه است ازدواج پایه ی تشکیل دهنده ی آن می باشد و از طریق آن ، خانواده شکل می گیرد و رشد و نمو می نماید. به همین علت ، به همان خاطر که به نهاد خانواده اهتمام شده است به قضیه ازدواج نیز اهتمام شده است و هیچ یک از ادیان آسمانی را نمی‌شناسیم که برای موضوع ازدواج اهمیت و احترام درجه اول را قائل نشده باشند. هیچ ملت و جامعه‌ای هم نیست که به جایگاه زندگی و خانواده واقف بوده ولی از موضوع ازدواج غفلت نموده و به اندازه‌ی کافی به آن اهمیت و عنایت ننموده باشد. و این تنها بدان سبب نیست که ازدواج اساساً زمینه ساز شکل گیری خانواده است ، بلکه نیازی فطری و ضرورتی طبیعی به شمار می آید. درواقع ازدواج پدیده ای است در راستای پاسخگویی به نیازهای فطری که در انسان آفریده شده است همچنان که در سایر انواع حیوانات و جانداران نیز این فطرت وجود دارد. چنانچه برای تنظیم این فطرت در میان انسان ها ، پدیده ازدواج وجود نمی داشت ، برای پاسخگویی و تأمین این نیاز فطری ، انسان و حیوان یکسان می بودند و انسان نیز به صورتی حیوانی و بدون تدبیر و آینده نگری ، آن نیاز خود را به طور پراکنده تأمین می‌کرد[1].

در آن وضع و حال انسان ، دیگر آن انسانی که خداوند خود به شیوه ی خاصی او را آفریده و در او نیروی تعقل و اندیشیدن را به ودیعه نهاده و بر بسیاری از مخلوقات برتری بخشیده و او را جانشین خویش در زمین قرار داده و جهان هستی را در اختیار او نهاده ، نمی بود. آن انسانی نبود که خداوند اصول و مبانی والا و ارزشمند انسانی را برای او فرستاد تا از پستی حیوانیت خود را رهایی بخشد و به تعاون و تفاهم با همنوعان خویش در جهت سازندگی زمین و زندگی و تأمین مصالح مشترک و منافع عمومی اقدام نماید.[2]