حوزه خدیجه کبری ( سلام الله عليها ) اصفهان

            در بعضي روايات رسيده حسود بوي بهشت را هم نمي شنود . بهشت با آدم حسود نمي سازد ؛ كسي كه دلش پر از حسد است چطور در بهشت به او خوش مي گذرد ، وقتي مي بيند رقيبش داراي مقام است ، بهشت برايش زندان مي شود ، دلش خوش نمي شود . [1]

            در خبر مفصل (معاذ) از پيغمبر - صلي الله عليه و آله و سلم - روايت كرده كه فرموده اند: ملائكه نگهبانان ، اعمال بندگان را كه زينت شده بالا مي برند ، مثل عروسي كه براي بردن به خانة شوهرش زينت شده ، تا اينكه آن عمل را (كه مثلاً جهاد يا حج باشد) به آسمان پنجم مي رسانند در حالتي كه براي آن عمل ، روشني هست ، مثل روشني خورشيد ، پس ملك دربان آسمان پنجم
مي گويد : به درستي كه صاحب اين عمل حسد مي برد بر مردم بر آن چيزي كه خداوند متعال از فضل و كرم خودش به آنها داده است و غضب داشت برآن چيزي كه خداوند تعالي به آن راضي بوده (يعني بر آن نعمتي كه خداوند متعال به مردم داده) پروردگار مرا امر فرموده كه نگذارم عمل اين حسود از من تجاوز نمايد و بالا رود . [2]

ادامه »

            اين خصلت شيطاني بايد از همة دلها زدوده شود به ويژه از دل و درون عالمان و مبلغان ، مبلغ كاري خدايي انجام مي دهد و در اين راه هرگاه به همكاران و مبلغان ديگر برخورد كه همسان يا برتر از او ، وظيفة تبليغ را انجام مي دهند بايد خرسند شود و خداي را سپاس گويد كه انسان ديگري پيدا شد و بار سنگين مسئوليت را از دوش او برداشت .

            در اينگونه موارد كوچكترين و كمرنگ ترين شكل حسادت ، از روح اسلام و تبليغ ، فرسنگها به دور است . كساني كه اينگونه بيماريهاي رواني را در خود با كتب اخلاق ، تمرين و رياضت درمان نكرده اند و ريشة اين خصلتهاي شيطاني را از ژرفاي روحشان برنياورده اند مطلقاً نبايد به كارهاي رحماني دست بزنند .

            حسد در كار مبلغان ، زيانهاي بزرگ اجتماعي و انقلابي نيز در بر دارد كه جبران ناپذير است. زيرا بسيار پيش مي آيد كه چندين نفر در شهري يا مركزي مأمور تبليغ و نشر فرهنگ اسلام
مي شوند و بايد در سايه همكاري ، همفكري ، شور و مشورت ، بهره برداري از تجربيات يكديگر ، كارها را چنان پيش ببرند كه در اندك زمان ، بيشترين نتيجه را بگيرند در اينجاست كه اگر حسادت در ميان بيايد به جاي همكاري ، تضاد ، درگيري و رقابت پيش مي آيد و اين ، حاصل كار همه را تباه مي سازد و منطقه را به نابساماني و تباهي مي كشد .

            اين ضرر حسد ، ضرري اجتماعي است و بر پيكر اسلام وارد مي آيد كه نابخشودني است و با حسدهاي شخصي فرق بسيار دارد . اين گناهي است كه زيان آن متوجه آيين خدا و اسلام
مي شود و خدا چنين افرادي كه پايه هاي آيين او را سست كنند نخواهد بخشيد . [1]

            از اساسي ترين عوامل پيشرفت و پيروزي هاي زندگي محبوبيت اجتماعي است هر كس با ابراز لياقت توانست بر كشور دلها حكومت كند در پيمودن نردبان ترقي از تعاون و همكاريهاي افراد جامعه برخوردار مي گردد ، اما حسد همچون پرده اي ميان شخص و ديگران حائل مي شود و هرگز نمي گذارد انسان در قلوب معاشران خويش موقعيتي پيدا كند . [1]

            بدخواه با اعمال خصلت مذموم خود پليدي خويش را آشكارا نشان داده ، امواج نفرت و انزجار عمومي را به جانب خود مي كشاند ، اضطراب محسوس و حزن تاريكي كه از حسد بر دل او افتاده دائماً روحش را فشرده و آتشي فناناپذير براي سوزانيدن جان خويش فروزان ساخته است . [2]

            بدخواه نه تنها از گردونة انسانيت خارج است بلكه به پايين تر از دايره حيوانات نيز تنزّل و سقوط مي نمايد زيرا كسي كه از محنت ديگران بي غم است انسان نيست پس كسي كه محنت را براي ديگران بخواهد از حيوان هم پست تر است . [3]

            شخص حسود هرگز نمي تواند از مديريت بالايي در جامعه برخوردار باشد چرا كه حسد ، ديگران را از گرد او پراكنده مي كند و كسي كه داراي قوّة دافعه است هرگز به بزرگي نمي رسد . [1] شاهد اين سخن گفتار ديگري از امام علي - عليه السلام - است كه فرمود : « الحسود لا يسود [2] ؛ حسود بزرگي و برتري نمي يابد . »

            اين يا به اعتبار آن است كه حسد ذاتاً فرد را از بزرگي دور مي كند ، يا اينكه چون حق تعالي مي داند كه اگر براي او قدرتي باشد در زوال نعمتهاي زير دستان خود سعي مي كند و از ايشان زايل مي كند به اين سبب نمي گذارد كه او بزرگ و سركرده شود ، يا به اعتبار اين است كه او از راح حرصي كه دارد در زايل كردن نعمت مردم كاري كند كه به سبب آن در نظرها خفيف و سبك گردد و از عرصة مهتري و بزرگي بيفتد . [3]