حوزه خدیجه کبری ( سلام الله عليها ) اصفهان

انسان ها در دنیا وقتی بشنوند که در جایی گنجی وجود دارد سریع به دنبال یافتنش می روند.

اصولاً انسان به دنبال چیزهای با ارزش است حال چه چیزی با ارزش تر از فرمایشات اهل بیت (علیهم السلام)؟ آن هم برای رسیدن به سعادت؟! در این مطلب روایاتی از امام صادق علیه السلام بیان می شود که در این مقال به ذکر 14 مورد از همه روایات که 20 مورد است می پردازیم.

1. برتری و بزرگواری را خواهان شدم پس آن را در فروتنی یافتم.

2. خشنودی خدای متعال را درخواست نمودم پس آن را در نیکی به پدر و مادر یافتم.

3. عزت (ارجمندی) را جستجو نمودم پس آن را در راستی و درستی یافتم.

4. همرای و گفتگوی با مردم را جستجو نمودم پس آن را در خشخویی یافتم.

5. شیرینی عبادت را جستجو نمودم  پس آن را در ترک گناه یافتم.

6. رقب و نرمی قلب را طلب نمودم. پس آن را در گرسنگی و تشنگی (روزه) یافتم.

7. سروری و بزرگی را درخواست نمودم. پس آن را در خیر خواهی برای بندگان خدا یافتم.

8. (آسانی) عبور از صراط را جستجو نمودم.پس آن را در صدقه یافتم.

9. روشنی و نورانیت رخسار را درخواست نمودم. پس آن را نماز شب یافتم.

10. فضیلت جهاد را خواستم. پس آن را در به دست آوردن هزینه زندگی زن و فرزند یافتم.

11. دوستی خدای تعالی را طلب کردم. پس آن را در دشمنی با گنهکاران یافتم .

12. روشنی قلب را طلب کردم . پس آن را در اندیشیدن و گریستن یافتم.

13. آسایش قلب را جستجو نمودم . پس آن را در کمی ثروت یافتم.

14. عبادت را جستجو نمودم . پس آن را در پرهیزکاری یافتم.[1]

در باره شادابی چهره ها و صورت بهشتیان آیات قرآن می فرماید:

((وُجُوًه یومًئذٍ مٌسفِرَه))1

ترجمه: در آن روز صورتها درخشان وسفید هستند .

((وُجُوهٌ یَوُمَئِذٍه ناضِرَة اِلیَ رَبِها نَاظِرَه))2

ترجمه :صورتهای شاداب وزیبا که به الطاف الهی چشم دوختند.

((وُجُوهٌ یَوُمَئِذٍه ناعِمَه))3

ترجمه: صورتهایی که در آن روز از انواع نعمتها بهره مند هستند.

((ضَاحِکه مستبشره ))4

ترجمه :یعنی اهل بهشت در آن روز هولناک، خندانهستند وبا دیدن نعمتهای الهی بشارتها دارند .

————————————–

1-سوره عبس آیه 38

2- سوره قیامت آیه  22

3- سوره غاشیه آیه8

4- سوره غاشیه آیه 9

    علم از برجسته ترین صفات بشری است ، هرانسانی که دارای علم باشد از هر جهت نسبت به دیگران ممتازاست. قرآن در این رابطه می فرماید:

یَرفَعِ اللهُ الذینً آمَنُوا مِنکُم وَ الذینَ أُتُوا العِلمَ دَرَجاتٍ[1]

خداوند از میان شما مومنان و دانش یافتگان را مرا به مرتبه های بلند فرا برد.

البته در این جا آن علمی منظوراست که باعث نورانیت دل و معرفت بیشتر انسان به خدا و حقایق عالم می گردد عمدتاً علمی که انسان از طریق درس و بحث و مدرسه به دست       می آورد، علم اکتسابی است، لکن آن علمی که از راه تزکیه  و  تذهیب نفس و نیز از الفاضات الهیه حاصل می شود، علم لدنی است و نوعاً جوشش و پیدایش آن از دل است و هزگزنصیب انسان نمی شود، مگر آن که دل از پلیدیها و آلودگیها پاک گردد. در حدیثی از رسول اکرم (ص) فرمودند:

مَن اَخلَصَ لِلّه تعالی اَربَعینُ صَباحاً ، فَجَّرَ اللهُ ینا بیعَ الحکمَهِ مِن قَلبِهِ عَلی لِسانِهِ.

کسی که چهل روز خود را برای خدا خالص کند ، خداوند چشمه های حکمت را از قلبش به زبانش جاری می کند پس علمی که در سایه خلوص و تصفیه باطن نصیب آدمی     می شود علم لدنی است.

قطعاً علم زینب کبری (س) از سنخ معلومات بشری نبوده است بلکه دل او در سایه افاضات الهی و تعلیمات معلمان بزرگ وحی و در مکتب نبوت و امامت از منبع علوم غیبی سیراب گشته بود و البته شواهد و قراینی نیز وجود دارد که جملگی بر مقام علمی آن بانوی بزرگوار دلالت دارد .

ادامه »

 زهد به معنی بی رغبتی به دنیا است. زهد در مسیر بندگی و عبادت اولین مرحله است یعنی تا انسان دل از اغیارخالی نکند، هرگزطعم ایمان را نمی چشد امام صادق(ع) در این زمینه فرمود:

 حرامٌ عَلی قُلوبِکُم اَن تَعرِفَ حَلاوَهَ الایمانِ ، حَتّی تَزِهَدُ فی الدنیا

درک شیرینی ایمان بر دل شما حرام است تا این که به دنیا بی رغبت شوید.

آنان که به معرفت کامل رسیدند در حقیقت زهد را سرمایه اولیه خود قرار دادند پیامبران و امامان(ع) ما، در بی میلی به دنیا ضرب المثل بودند آنان ، از همه کس به معرفت الهی تشنه تر بودند و منزلی جز بارگاه حق تعالی نمی شناختند.

مومن به دنیا همانند وسیله ابزار نظر دارد ، لکن نه آن ابزاری که از دست دادن آن باعث ناراحتی او شود.

یعنی اگر چیزی از دنیا بدست آورد شاد  نمی شود و اگر چیزی را هم از دست بدهد غمگین نمی گردد این مطلب را خداوند متعال در قرآن مجید چنین آمده است.

لِّکَیلا تَأسَوا عَلَی مَافَاتَکُم وَ لَا تَفرَحُوا بِماءَا تَاکُم[1]

تا برانچه که از دست شما رفته افسوس نخورید و آنچه به شما رسیده شادی نکنید

زهد مفهومی فراتر از آنچه گفته شد دارد، چرا که زاهد هر چه بارش از دنیا سبک باشد، شتاب و حرکت او به سوی خدا بیشتر است و هرچه از دنیا دور گردد، شادمانی او افزونتر      می شود.

ادامه »

     اگر بگویم اهل بیت عصمت و طهارت (ع) زینت عبادت  کنندگان بودند اغراق نکرده ایم، چرا که بهترین لحظات زندگی آنها آن موقعی بود که با یگانه معبود خود خلوت می کردند. سروش و زمزمه عارفانه آنها ترسیم بهترین نوع رابطه بنده  با خدا بود و آهنگ دلپذیر و روح نواز آن ، تفسیر معمای هستی، خصوصا انسان بوده است.

 « و ما خَلَقتُ الجِنَّ و الأِنسَ اِلّا لِیَعبدُونَ.»[1]

 جن و انس را مگر برای عبادت کردن خودم، خلق نکردم.

 نگرش ائمه طاهرین (ع) به نماز صرفاً به خاطر ادای تکلیف شرعی نبود، بلکه نماز، نیاز و تمنای همیشگی آنان بوده است، لذایذ معنوی و جذابیت معشوق، آن چنان بر آنان غلبه  می کرد که هیچ گاه از عبادت و ریاضت به درگاه احدیت سیر نمی گشتند، حتی اگر توان و قوت جسمانی خود را از دست می دادند، کشش و میل آنها به خدا بیشتر می شد.

 البته بیان و تقدیر مقام عبادت و بندگی ائمه معصومین(ع) روح تعیین و دلی پاک از شوائب را طلب می کند که عقل قاصر و قلم ناتوان، از ترسیم عظمت آنان عاجزند، لکن اگر همین اندازه درک کنیم که ائمه معصومین(ع) در هر بعدی از ابعاد زندگی بشر الگوو قهرمان بودند و روح یقین و باور ما نیز نسبت به این قضیه بالا رود بی تردید الگویابی و تاثیر پذیری و نیز پیروی آگاهانه ما از آنان تقویت شده و نوع نگرش و تلقی ما از زندگی اهل بیت (ع) تغییر خواهد کرد و هیچگاه ارزشهای با نفوذ و کمال زای زندگی آنان را در دستمال زرین و مقدس نمی پیچیم و در عمل از الگوهای خود ساخته یا تحمیل شده دیگران پیروی نمی کنیم.

 به هر تقدیر زینب کبری(س) در خانه ای پرورش یافت که عبادت به عنوان جوهر و زینت زندگی در آن مطرح بود. در فضای ملکوتی کلبه ای با صفا و نورانی ، شخصیت زینب(س) به گونه ای شکل گرفت که در هر بعدش فضایل و کمالات جد عزیز و والدین بزرگوارش را تداعی می کرد.  زینب(س) آئینه تمام نمایی بود که هرکس در او نظر می کرد عظمت خاندان عصمت (ع) را مشاهده می نمود، آن گونه به نماز می ایستاد که گویی حضرت فاطمه (ع) است و آن چنان ناله سر می داد که یاد پدر گرامیش را در خاطره ها زنده می کرد و همچنین در شب زنده داری و ذکر دائم و سجده های طولانی با برادران خویش امام حسین و[2] امام حسن (ع) هماوردی می کرد به گونه ای که امام حسین(ع) در آخرین وداع به او فرمود: خواهرجان! در نماز شب مرا فراموش مکن.[3]

ادامه »