حوزه خدیجه کبری ( سلام الله عليها ) اصفهان

        یکی از مراحل اجتماعیِ زن، همسری اوست که با زناشویی آغاز می شود و با مادری و ادای سایر نقش های مهم در خانواده به کمال می رسد در متون شریعت اسلام بر جایگاه والای زن در محیط خانواده تأکید شده است؛ خداوند متعال در قرآن کریم مردان را به معاشرت نیکو با زنان سفارش می کند. «وَعاشِروُ هٌنَّ بٍالمعروف[1]» «و با آنان، بطور شایسته رفتار کنید.» اصل مهمی که شریعت اسلام بر روابط زوج ها حاکم می داند «حسن معاشرت» است. روایات اسلامی نیز مردان را به نیکی  کردن و حسن معاشرت با همسران شان سفارش نموده اند.

پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله) می فرماید:«خَیرُکُم، خَیرُکُم لِأَهلِهِ وَ أنا خَیرُکُم لِأهلی»[2]. بهترین شما کسی است که برای خانواده بهترین باشد، و من برای خانواده ام بهترین هستم» و همچنین از امام حسین (علیه السلام) نقل شده است:«مِن أخلاقِ الأنبیاءِ حٌبُّ النساء» از خلق و خوی پیامبران محبت به زنان است.[3]

        گویا مرد و زن نیازی همگون و ضروری به یکدیگر دارند که به تعبیر قرآن لباس هم دیگر شمرده شده اند. همانند نیاز هر انسانی به لباس، خداوند می فرماید:«هُنَّ لباسٌ لَکُم وَ اَنتُم لباسٌ لّهُنَّ»[4] آنها لباس شما هستند، و شما لباس آنها(هر دو زینت هم و سبب حفظ یکدیگر) با این بیان، زن و مرد یک روح در دو بدن هستند، از این رو هر کدام باید حافظ منافع دیگری، مراقب اسرار وجودی او باشد.

        برخی از مفسران، وجوه شباهت را در این آیه این گونه ترسیم می کنند‌: لباس از یک طرف انسان را از سرما و گرما و خطر برخورد اشیاء به بدن حفظ می کند، و از طرف دیگر عیب هایش را می پوشاند و از دیگر جهت، زینتی برای تن آدمی است. این تشبیه که در آیه فوق آمده است، به همه این نکته ها اشاره دارد. همسران یکدیگر را از انحراف ها و لغزش ها حفظ می کند. عیوب هم را می پوشانند؛ وسیله ی راحتی و آرامش یکدیگرند، و هر یک زینت دیگری محسوب می شوند. این تعبیر نهایت ارتباط معنوی زن و مرد و نزدیکی آنها را به یکدیگر و نیز مساوات آن  دو را در این زمینه کاملاً روشن می سازد، زیرا همان تعبیر که درباره ی مردان به کار رفته، درباره زنان بدون هیچ تغییری آمده است.[5]