خنده هاي بي مورد و نابجا
30 آذر 1391 توسط خسروی
عرب باديه نشين به محضر رسول خدا صل الله عليه وآله وسلم رسيد در حالي كه بر ماده شتري چموش سوار بود پس از عرض سلام شترش او را از آن حضرت دور مي كرد. در اثر تكرار اين جريان همراهان پيامبر صل الله عليه وآله وسلم به او خنديدند مرد عرب ناراحت شد و شترش را كشت. اصحاب به پيامبر صل الله عليه وآله وسلم عرض كردند، مرد عرب شترش را كشت حضرت فرمود: بله دامن هاي شما پر از خون آن شتر است شما خنديديد و او از رفتار شما عصباني شد و آن را كشت.[1]
از جملة خنده هاي بي مورد و نابجا، خنديدن در تشييع جنازه را مي توان نام برد.
علي عليه السلام در تشييع جنازه اي شركت كرده بود، ناگهان صداي خندة مردي را شنيد. در اين هنگام فرمود: «گوئي مرگ در دنيا بر غير ما نوشته شده، گوئي حق بر غير ما واجب گشته، گويي اين مردگاني را كه مي بينيم مسافراني هستندكه به زودي به سوي ما باز مي گردند، آنها را در قبرشان مي گذاريم و ميراث آنها را مي خوريم و گوئي بعد از آنها جاودان هستيم.»[2]
و نيز خنده و شادي در مقابل افرادي كه غصه دار هستند و يا حزني به آنها وارد شده است. امام عسكري عليه السلام فرمود: «ليْسَ مِنَ الاَدَبِ اِظهارُ الفَرَح عندِ المحزون[3]؛ از ادب انساني دور است كه انسان در برابر افراد محزون اظهار شادي كند.»