شادي مغرورانه
افراد كم ظرفيت، با دست يابي به مال و ثروت و مقام، چنان به شادي مي پردازند كه از خود بي خود مي شوند. همانند قارون كه در سورة قصص داستان آن آمده است: «اِنَّ قارونَ كانَ مِنْ قومِ مُوسي فَبَغي عَليْهِم و اتَيْناهُ مِن الكُنُوز ما اِنَّ مَفاتِحَهُ لَتَنوُأُ بِالْعُصبةِ اُولي القُوَّةِ…»[1] «همانا قارون يكي از ثروتمندان قوم موسي بود كه بر آنها طريق ظلم و طغيان پيش گرفت و ما آنقدر گنج و مال به او داديم كه بر دوش بردن كليدهاي آن گنج ها صاحبان قوت را خسته مي كرد».
تا اينكه قومش به او گفتند: «…لاَتْفَرَحْ اِنَّ اللهَ لايُحِبُّ الفرحَينَ؛[2] اين همه شادي مغرورانه مكن كه خداوند شادي كنندگان مغرورانه را دوست نمي دارد».
قرآن كريم در آيه اي ديگر دربارة افراد كم ظرفيت مي فرمايد:
«ولَئِنْ أَذَقْناهُ نَغماءَ بَعْدَ ضَرّاءَ مَسَّتْهُ لَيقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنّي اِنَّهُ لَفَرحٌ فخورٌ»[3]
«و اگر آدمي را به نعمتي پس از محنتي رسانيم، مغرور و غافل شود كه ديگر روزگار زحمت و رنج به سرآمده، سرگرم شادماني و مفاخرت گردد».
