حوزه خدیجه کبری ( سلام الله عليها ) اصفهان

نماز، سدی در برابر گناه است، برای اینکه هوشیاری و بیداری که بر اثر نماز، در نمازگزار ایجاد می گردد، او را از غفلت و بی خبری که مایه گناه و لغزش است، مصون و محفوظ می دارد؛ بنابراین، نماز باید مانع فساد و تباهی و ظلم و گناه شود، و در غیر این صورت نماز واقعینخواهد بود.در حقیقت نمازگزار در اجرا و اداء آن کوتاهی و نقصان روا داشته است.(1)
در تأیید این مطلب روایاتی از ائمه معصومین (عليه السلام) وارد شده که به آن اشاره می کنیم. در حدیثی از پیامبر گرامی اسلام (صلي الله عليه و آله وسلم) می خوانیم: « مَن لَم تَنتَهُ صلاتُه عَنِ الفَحشاءِ وَ المُنکَرِ لَم یَزدَد مِنَ الله إلّا بُعداً »(2)،«کسی که نمازش او را از فحشا و منکر باز ندارد، هیچ بهره ای از نماز جز دوری از خدا حاصل نکرده است.»
یکی دیگر از آثار و برکات مهم نماز آن است که انسان را به یاد خدای متعال می اندازد که ریشه و مایه اصلی هر خیر و سعادت است. عامل اصلی نهی از فحشا ومنکر یاد کردن خدای مهربان است.
یاد خدا، مایه حیات قلوب و آرامش دل هاست و هیچ چیز به پایه آن نمی رسد:« أَلا بِذِکرِ اللهِ تَطمئِنُّ القُلُوبُ »(3)،«آگاه باشید! یاد خدا مایه اطمیناندل هاست»
روح همه عبادات (چه نماز و چه غیر آن) ذکر خداست. اقوال، افعال، مقدمات و تعقیبات نماز، یاد خدا را در دل انسان زنده می کند.




پي نوشت ها:
  1-اکبری زیبدی ، غلامرضا ، اهمیت نماز در سیره امام رضا (ع) ، مشهد ، الشمس ، 1383 ، ص 33
2-مجلسی ، محمد باقر ، بحارالانوار ، بیروت ، دارالکتبیه اسلامیه ، ج 79 ، ص 198 .
3-رعد (13) ، آیه 28
نوشته:صديقه محمدي