حوزه خدیجه کبری ( سلام الله عليها ) اصفهان

 روزی امیر المومنین ( عليه السلام ) دربصره به عیادت علابن یزید حارثی که از یاران آن حضرت بودند و هنگامیکه خانه وسیع علاء را دیدند :فرمودند :ترا در این دنیا به خانه وسیع چه نیازی داری که درآخرت به چنین خانه ای نیازمند تر هستی تو می توانی با چنین خانه ای سرای آخرت را آباد سازی دراین خانه مهمان نوازی کند واز خویشاوندانت پذیرایی نمای و حقوق خدا را ادا کنی که دراین صورت آخرت خویش را تامین کرده باشی[1].

 روزی علاء یکی از یاران امیر المومنین ( عليه السلام )به ایشان فرمودند ! از برادرم عاصم شکایت دارم او زمانی است که ترک دنیا کرده است و لباس خشن واز زندگی عادی کناره گیری می کند حضرت فرمودند به عاصم بگوئید تانزد من بیایید.

 به او فرمودند ای دشمن خدا ! شیطان ترا به بازی گرفته و فریب داده به خانواده وفرزندانت رحم نمی کنی به تو گمان می کنی آن زیبایی ها که خداوند درقرآن برایت حلال کرده نمی خواهی از آنها بهره برداری کنی.

 عاصم گفت :ای امیر المومنین من خوراک و پوشاک ترا می بینیم .

 حضرت علی ( عليه السلام )فرمودند :وای برتو من مثل تو نیستم ،خداوند به رهبران حق واجب نموده که زندگی خویش را با وضع زندگی مردم ضعیف همسطح سازند تا فقیر وتهیدستی بر فقیر گران نیاید[2] .

 همانطور که مشاهده کردیم در بسیاری از روایات در برخورداری از نعمتها را امری پسندیده می شمارد ولی آنچه در روایات نهی شده همان اسراف  و تجمل گرایی است به عنوان نمونه امام صادق فرمودند :خداوند زیبایی و خود را زیبا نشان دادن دوشت دارد و زندگی نکبت بار وبه هم ریخته را دشمن می دارد .

 زیرا خدا چون نعمتی به بنده اش عطا می کند دوست دارد اثرآن را در زندگی وی ببیند .

 حضرت محمد (ص) فرمودند «فی الوضوء اسراف وفی کل شیٍ اسرافٌ: در وضو و در هرچیزی اسراف است . شخص در مورد پایین ترین موارد اسراف از امام صادق پرسیدند که حضرت فرمودند :بخشش لباسی که برای حفظ آبروی توست ،دور ریختن ته مانده آب ظرف ،خوردن خرما و دور ریختن هسته آن[3].