شادي هاي ناروا، پيامدهايي را به دنبال دارد كه به چند نمونه از آنها اشاره مي‌نمائيم:
1- جنگ و دعوا
شادي هاي مستانه و افراطي، گاهي موجب تنش و برخورد با ديگران مي شود و در نتيجه به جنگ و دعوا كشيده مي شود. علي عليه السلام فرمود: «رٌبّ طَرَبٍ يَعُودُ بالحرب؛ چه بسا خوشي و شادي كه به جنگ و دعوا منتهي مي شود[1]».
افراد كم ظرفيت، با دست يابي به مال و ثروت و مقام، چنان به شادي مي پردازند كه از خود بي خود مي شوند. همانند قارون كه در سورة قصص داستان آن آمده است: «اِنَّ قارونَ كانَ مِنْ قومِ مُوسي فَبَغي عَليْهِم و اتَيْناهُ مِن الكُنُوز ما اِنَّ مَفاتِحَهُ لَتَنوُأُ بِالْعُصبةِ اُولي القُوَّةِ…»[1] «همانا قارون يكي از ثروتمندان قوم موسي بود كه بر آنها طريق ظلم و طغيان پيش گرفت و ما آنقدر گنج و مال به او داديم كه بر دوش بردن كليدهاي آن گنج ها صاحبان قوت را خسته مي كرد».
تا اينكه قومش به او گفتند: «…لاَتْفَرَحْ اِنَّ اللهَ لايُحِبُّ الفرحَينَ؛[2] اين همه شادي مغرورانه مكن كه خداوند شادي كنندگان مغرورانه را دوست نمي دارد».
قرآن كريم در آيه اي ديگر دربارة افراد كم ظرفيت مي فرمايد:
«ولَئِنْ أَذَقْناهُ نَغماءَ بَعْدَ ضَرّاءَ مَسَّتْهُ لَيقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنّي اِنَّهُ لَفَرحٌ فخورٌ»[3]
«و اگر آدمي را به نعمتي پس از محنتي رسانيم، مغرور و غافل شود كه ديگر روزگار زحمت و رنج به سرآمده، سرگرم شادماني و مفاخرت گردد».
عرب باديه نشين به محضر رسول خدا صل الله عليه وآله وسلم رسيد در حالي كه بر ماده شتري چموش سوار بود پس از عرض سلام شترش او را از آن حضرت دور مي كرد. در اثر تكرار اين جريان همراهان پيامبر صل الله عليه وآله وسلم به او خنديدند مرد عرب ناراحت شد و شترش را كشت. اصحاب به پيامبر صل الله عليه وآله وسلم عرض كردند، مرد عرب شترش را كشت حضرت فرمود: بله دامن هاي شما پر از خون آن شتر است شما خنديديد و او از رفتار شما عصباني شد و آن را كشت.[1]
يكي از شادي هاي منفي، شادي هاي ظاهري تمسخرآميز است كه به منظور تحقير و تضعيف حق، انجام مي شود؛ مانند خندة فرعون در برخورد با دلايل منطقي و معجزات روشن حضرت موسي عليه والسلام، چنانكه قرآن كريم مي فرمايد: «فَلّما جائَهُم بِآياتِنا اِذاهُمْ مِنْها يَضْحَكُونَ»[1] «چون آيات ما را بر آنها آورد، او را مسخره كردند و خنديدند».
امام سجاد عليه السلام مي فرمايد: «بپرهيز از خوشحالي به گناه چرا كه خوشحالي به گناه از خود گناه بدتر و بزرگتر است».[1]
كسي كه با گناه ومعصيت خدا به شادي بپردازد، با اين كار دو عمل زشت انجام داده است: يكي، خود معصيت، و ديگري شادي به گناه.
علي عليه السلام فرمود: «التَّبهُّجُ بالَمعاصي اَقْبَحُ مِنْ رُكُوبها» «شادي به گناه، زشت تر است از انجام آن.»[2]
از جمله شادي هايي كه از طريق گناه انجام مي شود شادي با دروغ است. پيامبر اكرم صل الله عليه وآله وسلم فرمود: ويلْ للِذِّي يُحَدِّثُ فَيَكْذِبَ لِيَضْحَكَ بِهِ القومَ ويلٌ لَه! ويلٌ لَهُ! ويلٌ لَهُ!»[3] «واي بر كساني كه سخني دروغ بگويد تا مردم را بخنداند، واي بر او! واي بر او! واي بر او!».