حوزه خدیجه کبری ( سلام الله عليها ) اصفهان

   امر به خوبیها و نهی از بدیها دو اصل پذیرفته شده ی همه ی ملل واقوام در طول تاریخ زندگی انسان بوده است،زیرا این دو اصل در بردارنده ی منافع انسانها ومنطبق با عقل و    فطرت اند. البته خوبیها وبدیها در نزد اقوام گوناگون متفاوت است ومعیار ارزشها وضد ارزشها در نزد ملل معتقد به ادیان الهی بویژه اسلام با کسانی که از چنین عقایدی محرومند تفاوتهای چشمگیری دارد، امّا این اصل مشترک بین المللی است که اگر عملی را خوب یا زشت بدانند امر ونهی آن را یک ارزش به حساب می آورند .

ادامه »

بايد دانست كه منظور از سوءظن حرام و بدبيني و بدگماني صرفاً آن تصورات و خيالهاي ذهني نيست كه بي اختيار به انسان دست مي دهد زيرا نوعاً نمي توان از آنها جلوگيري نمود بلكه مقصود آن گمان سوئي است كه شخص آگاهانه و با اختيار آن را پذيرفته و باور مي كند و سپس آن را در ذهن خويش تقويت نموده و به آن ترتيب اثر مي دهد و به مقتضاي آن حكم و قضاوت مي كند . بر اين اساس انسان به دنبال مقدماتي كه در دنياي ذهن و خيال خود مي سازد نتايجي مي گيرد و سعي مي‌كند افكار و كردار خود را بر اساس همان خيالات خود ساخته و به ظهور برساند . 

ادامه »

عده ای به امید توبه ، نسبت به گناه و رذایل اخلاقی جسارت پیدا می کنند ، غافل از این که برخی از گناهان مجالی برای توبه نمی گذارند و انسان را در خود غرق می کند .

حضرت امام صادق(ع) از قول حضرت امیرالمومنین(ع) می فرمایند که ایشان فرموده اند :

ادامه »

دسته اي از اخبار كه دلالت مي كند «امامت» روح اسلام است، اخباري است كه «معرفت» و «ولايت» و «مودت» امام حق را به عنوان شرط پذيرش و قبولي عمل معرفي مي كنند.

اين اخبار را نيز عامه و خاصه نقل كرده اند، طبري در كتاب «اوسط» از طريق ابي ليلي از سبط شهيد حسين بن علي (ع) از پيامبر اكرم (ص) نقل مي كند كه: «اِلْزمُوا مَوَدَّتنا اَهْلَ الْبَيْت فانَّه مَن لقَي اللهُ عَزَّوجلَّ و هُوَ يَوُدُّ فادخَلَ الْجَنَّةَ بِشفاعتِنا، والَّذي نفسي بِيدهِ لا يَنْفَعُ عَبْداً عَمَلَهُ الاّ بِمَعْرِفَةِ حَقِّنا»

ملازم مودت ما خاندان باشيد، كه هركس با مودت ما خدا را ملاقات كند به شفاعت ما قطعاً وارد مي شود. سوگند به آنكه جانم در دست اوست، عمل كسي برايش سودمند نيست مگر با شفاعت حق ما.

نتيجة اين بيان اين است كه شرط پذيرش اعمال و شفاعت آنها، پذيرفتن امامت امامان معصوم (عليهم السلام) و اطاعت و فرمانبرداري از آنهاست.[1]

نوشته:  آزاده اقبال

نوشته آزاده اقبال

درمان هر دردی به زدودن علل و اسباب آن است . بنابراین کسی کـه به جمال و صحت خویش مغرور باشد ، باید در آغاز پیدایش خویش و انجام آن اندیشه کند و بداند که آن چه دارد چقدر فانی و بی ارزش است . صاحب قدرت باید بداند که همه ی آن چه داردبا یک بیماری در یک روز نابود خواهد شد و هر لحظه ممکن است که خداوند آن چه را به او داده بازستاند .

ادامه »