مفاسد روحي حسد
14 آذر 1391 توسط خسروی
امام علي – عليه السلام – مي فرمايد : « لا يطمعنّ … الحسود في راحه القلب : حسود نبايد … به آرامش دل چشم اميد ببندد [1] »
شخص حاسد هميشه در حيات دنيوي خويش در رنج و حزن دروني است زيرا با ديدن نعمتها و امتيازهاي دنيوي براي اين و آن از اقران و خويشاوندان خويش رنج مي برد و محزون
مي باشد و براي اين غم و غصه انتهايي نيست . [2]
امام علي – عليه السلام – مي فرمايد : « الحسود لا شفاء له [3] ؛ براي حسود شفائي نيست .
» يعني هرگز از مرض حزن و اندوهي كه لازم حسد است شفا نمي يابد و به صحت نمي رسد بلكه هر روز به كسي نعمتي تازه مي رسد كه سبب حزن و اندوه او مي گردد و از همّ و غمّ آن مي گدازد . پس اگر از آن مرض بي باك و بيماري دردناك شفا و نجات مي خواهد بايدكه به قانون عقل و حكمت و فكرت حسد را از خود زايل كند . [4]